speedy

De Meern. Ik word altijd een beetje lacherig als volwassen mensen zich op het internet Mr. X of Speedy gaan noemen. Maar vandaag ontving ik een zeer welkome vraag van die mysterieuze Speedy. Ik zat namelijk een beetje zonder inspiratie naar mijn scherm te staren toen ik las dat de heer Conzales op het verhaal ‘schouderengeltje’ had gereageerd. Hij schreef het volgende:

Stel je moet dingen doen die eigenlijk niet kunnen, ga je dan zeggen: “Ik doe het niet, ik houd me aan de regels.”
Door ‘nee’ te zeggen is er natuurlijk kans op scheve gezichten. Hoe denk jij hier over?

Als volleerd Mona zal ik proberen een antwoord te formuleren op deze prangende vraag van een lezer.

Beste Speedy,
Het komt in onze business regelmatig voor dat we dingen doen die niet helemaal veilig zijn. Op zoek naar een mooi shot klimmen we soms net iets hoger dan toegestaan of in de veronderstelling een kijkcijferhit te maken buffelen we langer door dan de Arbo-wet ons toestaat. Wat mij betreft hoort dat er bij. Als je volkomen veilig door het leven wenst te glijden, dan kan je beter kiezen voor een ander vak.
Maar er zijn natuurlijk grenzen en het mooie van de televisiewereld is dat iedereen die voor zichzelf kan bepalen. Als een cameraman niet naar Uruzgan wil, dan gaat hij niet. Wie niet met zijn neus vooraan durft te staan, als Peter R. de Vries een crimineel confronteert met zijn bevindingen, kan maar beter niet mee gaan. Collega’s met hoogtevrees staan nooit achter de camera die vanuit een hoogwerker moet kijken of de stoomboot al in aantocht is.
Het wordt lastig als je ergens bent en dan pas ontdekt wat de bedoeling is. Of wanneer de gekste ideeën ter plaatse worden bedacht. Dat komt natuurlijk ook regelmatig voor.
In mijn geval ben ik het meestal zelf die een zot standpunt verzint. Als ik weer eens uit een auto hang of op een wankele stellage klim, dan is het negen van de tien keer mijn eigen schuld. Vaak ga ik net een stapje verder dan de regisseur noodzakelijk acht. Wat dat betreft scheelt het als je werkt met angsthazen, want dan ben je al snel een held.
Maar ja, dat is nog altijd geen antwoord op de vraag. Wat te doen als je zelf iets onverantwoord vind en de opdrachtgever daar anders over denkt? Voor mij is dat simpel. Als een shot of actie in mijn ogen echt onverantwoord is, dan doe ik het niet. Ik weet dat ik bereid ben om ver te gaan, dus zodra mijn grens bereikt is zijn er altijd medestanders op de set te vinden. En je moet niets doen waar je zelf niet achter staat, want dan gaat het zeker mis.
Maar als ik heel eerlijk ben is mijn grens wel een rekbaar begrip. Voor het ene programma ben ik nou eenmaal bereid verder te gaan dan voor het andere. Dat heeft simpelweg te maken met de intenties van zo’n programma. De ene producent of omroep denkt vooraf goed na, werkt met professionele begeleiders en ruimt alle tijd in voor een cameraman die zijn stunts goed wil voorbereiden, terwijl anderen denken voor een dubbeltje op de eerste rang te kunnen zitten.
Ook hier gaat het altijd om de centjes. Er zijn helaas genoeg producenten die graag Jules Unlimited willen zijn, maar geen idee hebben wat er bij komt kijken om op enigszins verantwoorde wijze een spectaculair programma in elkaar te draaien. Zij eisen wel hetzelfde eindresultaat, maar hebben geen begrip als iets meer tijd of moeite kost. Ik heb serieus een keer een producer aan de lijn gehad die geen tien euro over had voor een klimtuigje of veiligheidsharnas. Je begrijpt, Speedy, dat in die gevallen bij mij de handrem er iets eerder op zit. En als mensen dan nog scheve gezichten durven te trekken moet het maar zo zijn. Die wens ik veel plezier met het zoeken naar een andere gek.

de boom in...