wat nu?

De Meern. Anoniem adviseert me te stoppen met het schrijven van verhaaltjes waarin ik met een kritisch oog kijk naar Omroepland. Dit omdat ik anders als freelancer het risico loop dat opdrachtgevers me niet meer zullen inhuren, uit angst voor het commentaar na afloop van de klus.
Ik kan niet vaak genoeg benadrukken dat ik me er altijd van bewust ben dat mensen aanstoot kunnen nemen aan blogjes met een negatieve lading. Daarom noem ik zelden namen, hussel ik met locaties, ben ik cryptisch over programma’s en maak ik regelmatig van een dame een meneer of omgekeerd. Soms laat ik een verhaaltje bewust een tijdje op de plank liggen voor ik het publiceer, om te voorkomen dat ik iemand persoonlijk kwets. Ik doe altijd mijn best om de mensen in mijn omgeving te sparen.
Toch lukt dat niet altijd. Er zijn zeker dames en heren in Omroepland die zich -al dan niet terecht- aangesproken voelen door mijn schrijfseltjes. Zo zijn er ook mensen die het heel erg oneens zijn met bepaalde standpunten die ik inneem. En er zijn mensen die vinden dat ik mijn irritaties en mijn meninkjes niet zou moeten publiceren.
Tot nu toe heb ik pas één keer gehoord dat er iemand is in Hilversum, die niet met mij wil werken vanwege deze weblog. Dat is daarna keurig uitgesproken, hoewel de heer in kwestie mij zeker niet op haar voorkeurslijstje zal zetten. Misschien zijn er meer regisseurs of producers, geluidsmannen, managers, planners, redactrices en andere pitspoezen die niets van mijn geschrijf moeten hebben, maar die hebben het nog niet rechtstreeks tegen mij gezegd.
Oké, Sylvana buiten beschouwing gelaten. Ik vraag me trouwens wel af hoe het met haar zal zijn. Maar dat terzijde.
Er zijn ook bedrijven en organisaties die slecht tegen kritiek kunnen en het de medewerkers verbieden om op het web over werk te publiceren. Deels kan ik daar begrip voor opbrengen, want een stom weblogverhaal is het niet waard om een grote klant te verliezen. Maar hoe complex dit dilemma ook is, de verslaafde schrijver laat zich nooit helemaal tegenhouden. Het is alleen belangrijk om op een verstandige en volwassen manier te bespreken hoe ver je kan gaan. 
Ik sta open voor die discussie, maar ik heb me ook voorgenomen om als freelancer niet anders met deze weblog om te gaan dan als cameraman in vaste dienst bij DutchView. Nu opeens van toon veranderen zou namelijk hypocriet zijn. Het heeft ook nog nooit voor grote problemen gezorgd. 
Wel zal ik de trend voortzetten dat ik verhalen uit de duim zuig of zaken zo combineer dat het voor buitenstaanders lastig is om te achterhalen waar de inspiratie vandaan komt.
Verder wil ik benadrukken dat ik ook mijn positieve ervaringen beschrijf. Het is alleen lastiger om dat op een leesbare manier te doen dan het bedenken van een zuur of kritisch stukje. Het wordt al snel klef en dus minder interessant voor de lezers. Maar ik blijf mijn best doen om een goede balans te vinden en herkenbare ervaringen met de lezers van deze blog te delen.
Tot slot, en ik heb het al vaker gezegd: Wie moeite heeft met de inhoud van mijn teksten mag me ten alle tijden bellen, mailen of mij hier op aanspreken. Ik ben de beroerdste niet en verander, rectificeer of verwijder met het grootste gemak.