stresslucht

Hilversum. Het rook onaangenaam in de kleine studio. Was het angstzweet? Van de gasten, die elk moment aan de ronde tafel gefileerd konden worden, of van de technische ploeg die te vrezen had van een bullebak met de titel regisseur? 
Wellicht waren het de redacteuren en producers. De sacherijnige presentator was namelijk een engel voor het technische volk, maar een duivel voor zijn eigen mensen. Hij kon elk moment uitvallen over een of andere futiliteit. Deze man rekende zichzelf tot de ‘big five’ van Hilversum. Niemand durfde kritiek te leveren in zijn bijzijn en dus wist meneer niet beter dan dat hij God was. 
Het kon ook zijn dat de penetrante geur werd veroorzaakt door de kleffe hap die de goedkope cateraar had voorgeschoteld. Wellicht was iedereen zachtjes aan het winden in de slecht geventileerde studio met dank aan de erwtensoep, de hutspot en de half gare worstjes. 
Als je een tijdje in de studio was viel het niet meer zo op, maar wie van buiten naar binnen kwam moest even slikken. 
Een overdosis lampen verhoogde de temperatuur, waardoor iedereen al een beetje transpireerde. Omdat de airco teveel lawaai maakte was deze door de heren van het geluid uitgeschakeld. Hierdoor ontstond een nijpend gebrek aan zuurstof, met als gevolg dat iedereen stond te geeuwen. In dit geval liepen ook de niet rokers in de pauze naar buiten.
Frisse lucht kan soms zo prettig zijn.
Het waren opnamen voor een programma dat live moest lijken. Het had gemakkelijk rechtstreeks de zender op gekund, maar kennelijk is dat niet meer van deze tijd. Hilversum heeft liever dat elk programma exact op lengte wordt geknipt. Een ander voordeel van een stukje montage is dat je een saaie gast uit de uitzending kan goochelen.
Terug naar de studio, waar de presentator zich stoorde aan een lamp die nodig was om zijn wallen te verbergen. Hij irriteerde zich aan het meisje van de autocue en hij wilde water met bubbels in plaats van het gebruikelijke water uit de kraan. Zijn gemopper zorgde voor stilte op de set. De cameramensen probeerden zich een beetje te verschuilen achter hun apparaat. Niemand had zin in een uitbrander.
De combinatie van zo’n presentator en een regisseur die ook behoorlijk explosief was, bleek dodelijk te zijn voor de sfeer. Maar hun houding was ook zeker niet bevorderlijk voor de kwaliteit van het programma. Niemand nam nog risico’s om te komen tot iets extra’s. En als een van de twee boemannen dreigde uit te glijden, haalde geen enkele medewerker van dit programma het in zijn of haar hoofd om de heren op te vangen. Het gevaar dat je met alle goede bedoelingen alsnog op je lazer kreeg was te groot.
Iedereen deed zijn ding; meer niet.
Maar de zweetvoetengeur was eigenlijk het ergste. Wie had verzonnen dat de opnamen op deze locatie moesten plaats vinden? Deze ruimte was behoorlijk ongeschikt voor televisie. Het geluid van buiten stoorde, het plafond was te laag voor het licht, de ruimte was klein waardoor van diepte in het beeld geen sprake was en alleen een klein deurtje kon tussen de opnamen door open voor wat verse lucht.
Het is dan ook niets geworden met dit programma. Na een paar afleveringen is het gesneuveld. Dit tot groot ongenoegen van de presentator, die iedereen de schuld gaf behalve de locatiescout. Daar zat wat mij betreft een luchtje aan...

(Dit verhaal is verzonnen. Het is een mix van feitjes en duimzuigseltjes. Dus het heeft weinig zin om te gissen over wie of welk programma het gaat. Dat weet ik zelf namelijk ook niet...)