ons huis

De Meern. ‘Kraak’ zegt het ijs. Of om preciezer te zijn ‘Knak!’ Bij mijn tweede stap hoor ik: ‘Ketjingh’. Niet dat ik er doorheen kan zakken. Het is zeker tien centimeter dik. Dat geluid is gewoon het werken van die dikke ijsvloer. Hier en daar zit een barst. Wat ik zie, zijn een paar krassen van de enige schaatser die in de ochtend voorzichtig enkele rondjes heeft gereden. Verder is het ijs maagdelijk zwart.
Voor zover ik verstand van natuurijs heb, is dit het hoogst haalbare. Keihard, diep zwart, geen bellen en spiegelglad. En dat op nog geen 55 meter van ons huis (nagemeten op Google Earth). 
Voor mij is dit bijzonder. Ik kom uit Limburg; daar waar mooie natuurijsplekjes schaars zijn. En als je bedenkt dat wij midden in de Leidsche Rijn wonen, dan is het helemaal niet gek. 
IAchter ons huis is een paar jaar geleden een ijsvogel gesignaleerd. Het park is in de zomer uniek, omdat we geen directe achterburen hebben. Maar nu vind ik het helemaal geweldig. Ik moet en zal een foto maken vanaf het ijs.
Voorzichtig glibber ik op mijn schoenen naar het midden van de plas. Er is niemand in de buurt. Alleen weet ik dat mijn vrouw en kind vanuit de woonkamer toekijken. Zij zien papa op de knietjes gaan omdat hij de laatste tijd zo van lage perspectieven houdt. 
Schaatsen kan ik niet. Ik had er vroeger geen talent voor. Maar als het water in de omgeving van ons huis vaker dicht vriest moet ik toch echt een paar Noren kopen. Dan ga ik het samen met mijn zoon leren. Hij op krabbertjes en ik met een stoel. Ik zie het al helemaal voor me. 
Daar is ons huis! De op een-na-laatste woning in het rijtje. Die ene met zo’n gigantisch grote dakkapel. Ik vind dat wij daar helemaal niet gek zitten...