De Meern. In de kast ligt een wit T-shirt met daarop in rood de letters ‘La Coppa’. Dit is mijn poolshirt. De afgelopen jaren is het bijzondere shirt niet meer gebruikt en dus ligt het onder een stapel die zo naar het Leger des Heils kan. Zit allemaal niet meer lekker. Ook mijn poolshirt is waarschijnlijk te klein, al is het niet gekrompen. Toch durf ik dit speciale kledingstuk niet weg te gooien. Je weet immers nooit of er op een dag een nieuw toernooi wordt uitgeroepen.
Wat dat betreft is ‘La Coppa del Criteria d’Oro con mas mas Honoras’ (de cup met het vergulde krijtje en extra, extra veel eer!) net zoiets als een Elfstedentocht. Je weet nooit wanneer het plaats zal vinden. Soms een paar keer achter elkaar en dan opeens lijkt het fenomeen op sterven na dood.
La Coppa del Criteria d’Oro con mas mas Honoras is of was een belangrijk pooltoernooi in Amsterdam. Tien jaar geleden werd het voor het eerst georganiseerd en ik denk dat het een keer of acht heeft plaats gevonden. Alle deelnemers waren vrienden van vrienden en dankzij het toernooi werden de mannen broeders.
La Coppa was meer dan een pooltoernooi. Het begon als een stom middagje poolen, maar al snel liep het uit de hand. Er kwam een krant; La Gazetta della Coppa. Een cd met eigen muziek werd opgenomen. Van Wooly Bully maakten we Poolen Poolen, Binnen Zonder Kloppen van De Dijk werd Poolen Zonder Ballen en La Bamba werd La Coppa. Een handelaar in vijverplanten ging ons sponsoren. We kregen keukrijthoudertjes en natuurlijk shirts met rugnummers. Dit alles werd tot in detail en zo professioneel mogelijk uitgevoerd. In die club zat telkens wel iemand die nog iets gekkers kon ritselen.
De meeste deelnemers kregen bijnamen. Zo was er onder andere sprake van Frank the Champ, Gerardinho, Rambling Rudie, King Clearance en Fast Eddy. Ik was wedstrijdleider, omdat ik zo beroerd speelde dat ik zelf in geen enkele situatie voordeel kon hebben van mijn eigen beslissingen. In principe lag ik er altijd na de poolfase uit.
Als ludieke grap is de beker nog een keer gestolen uit de auto van de winnaar. De cup met het vergulde krijtje dook op in de studio van Peter R. de Vries en op het kantoor van Bram Moszkowicz. Foto’s daarvan verschenen in een speciale editie van La Gazetta della Coppa.
Heerlijke flauwe kwajongensstreken.
Ach, eigenlijk is La Coppa niet veel meer dan een activiteitje voor vrienden. Leuk voor mij en de andere deelnemers. Dat ik er hier over schrijf slaat in principe nergens op. Even los van het feit dat mijn vrienden dit ook lezen en zij waarschijnlijk al bij de kop moesten glimlachen. Ik denk dat zo’n jongensding wel herkenbaar is voor meer grote kerels die weigeren volwassen te worden.
In mijn hoofd is het pooltoernooi inmiddels legendarisch. Alleen al daarom is het misschien beter dat niemand zich geroepen voelt om het nog eens te organiseren. Zoals toen wordt het nooit meer.
Wat dat betreft is ‘La Coppa del Criteria d’Oro con mas mas Honoras’ (de cup met het vergulde krijtje en extra, extra veel eer!) net zoiets als een Elfstedentocht. Je weet nooit wanneer het plaats zal vinden. Soms een paar keer achter elkaar en dan opeens lijkt het fenomeen op sterven na dood.
La Coppa del Criteria d’Oro con mas mas Honoras is of was een belangrijk pooltoernooi in Amsterdam. Tien jaar geleden werd het voor het eerst georganiseerd en ik denk dat het een keer of acht heeft plaats gevonden. Alle deelnemers waren vrienden van vrienden en dankzij het toernooi werden de mannen broeders.
La Coppa was meer dan een pooltoernooi. Het begon als een stom middagje poolen, maar al snel liep het uit de hand. Er kwam een krant; La Gazetta della Coppa. Een cd met eigen muziek werd opgenomen. Van Wooly Bully maakten we Poolen Poolen, Binnen Zonder Kloppen van De Dijk werd Poolen Zonder Ballen en La Bamba werd La Coppa. Een handelaar in vijverplanten ging ons sponsoren. We kregen keukrijthoudertjes en natuurlijk shirts met rugnummers. Dit alles werd tot in detail en zo professioneel mogelijk uitgevoerd. In die club zat telkens wel iemand die nog iets gekkers kon ritselen.
De meeste deelnemers kregen bijnamen. Zo was er onder andere sprake van Frank the Champ, Gerardinho, Rambling Rudie, King Clearance en Fast Eddy. Ik was wedstrijdleider, omdat ik zo beroerd speelde dat ik zelf in geen enkele situatie voordeel kon hebben van mijn eigen beslissingen. In principe lag ik er altijd na de poolfase uit.
Als ludieke grap is de beker nog een keer gestolen uit de auto van de winnaar. De cup met het vergulde krijtje dook op in de studio van Peter R. de Vries en op het kantoor van Bram Moszkowicz. Foto’s daarvan verschenen in een speciale editie van La Gazetta della Coppa.
Heerlijke flauwe kwajongensstreken.
Ach, eigenlijk is La Coppa niet veel meer dan een activiteitje voor vrienden. Leuk voor mij en de andere deelnemers. Dat ik er hier over schrijf slaat in principe nergens op. Even los van het feit dat mijn vrienden dit ook lezen en zij waarschijnlijk al bij de kop moesten glimlachen. Ik denk dat zo’n jongensding wel herkenbaar is voor meer grote kerels die weigeren volwassen te worden.
In mijn hoofd is het pooltoernooi inmiddels legendarisch. Alleen al daarom is het misschien beter dat niemand zich geroepen voelt om het nog eens te organiseren. Zoals toen wordt het nooit meer.
in plaats van dit om 3.15 te plaatsen kun je het ook zelf gaan organiseren toch??
BeantwoordenVerwijderenen dan sylvana als een soort rondemisssssss
gerny
ach ja, Rein dat waren nog eens tijden. Maar wijsheid komt met de jaren, onenigheden zijn weer bijgelegd. Je weet nooit!!!
BeantwoordenVerwijderenGerardinho heeft sinds de laatste Coppa geen keu meer aangeraakt en spreekt tegenwoordig bij voorkeur frans. Het wordt wellicht weer eens tijd voor wat ontspanning.
Het Coppa t-shirt voor zijn oudste dochter (maatje 52) is altijd zorgvuldig bewaard.