paradijsvogels

Loosdrecht. Opeens zit je naast iemand die je kent, alleen heb je geen idee waarvan. Waar en wanneer had je met hem of haar te maken? Na het kraken der hersencellen en het defragmenteren van je interne grijze schijf komt het langzaam boven drijven. 
Of niet. 
Dan moet je het vragen en bestaat het risico dat twee personen zich suf piekeren. Maar plotseling ben je tien jaar terug in de tijd en weet je precies op welke kruising in het leven de persoon in kwestie voorbij kwam.
Zo’n ervaring had ik deze week. 
In een sjiek bedrijfspand te Loosdrecht kwam ik een leuke dame tegen. Zoals gezegd kende ik haar, maar duurde het even voor ik me realiseerde dat zij ooit -lang geleden- had gewerkt als redactrice bij het AVRO programma Paradijsvogels. Het kan ook zijn dat ze nog stage liep. Ik wil haar niet ouder maken dan ze is...
In de nadagen van Paradijsvogels mocht ik een aantal onderwerpen draaien met Arnold-Jan Scheer. Dat is een van de mannen achter Showroom en de bedenker van Paradijsvogels.
Ik herinner me een grotbewoner in Valkenburg. Daar heb ik het smerigste stuk vlaai ooit gegeten. Het smaakte meer naar wasbenzine dan naar kersen. Wellicht omdat het naast een gek petroliumlampje had gestaan. Sindsdien moet ik altijd aan deze boskabouter denken als we van Wijlre richting Valkenburg rijden. Zou hij er, nu tien jaar later, nog zitten? Dan kan ik het niet laten om ter hoogte van Valkenburg aan de Geul even naar het bos op de heuvel, aan de rechter kant van de weg, te kijken.
We waren ook bij een wiskundige in Den Haag. Deze man had allerlei theorieën over het leven waarvan ik geen lettergreep begreep. Het enige wat ik leuk aan hem vond was dat hij zijn brood niet sneed met een mes, maar knipte met een schaar.
Ik mocht mee naar Lourdes met een meneer die voor de veertigste keer ging. Ondanks zijn passie voor Maria en die vele bedevaarten was alles in zijn leven mis gegaan wat mis kon gaan. Vrouw overleden, gehandicapte kinderen en zelf liep hij ook op krukken. Daar bij die grot in Lourdes kregen wij nog problemen met een of andere Katholieke instantie, want voor de uitzendrechten van Maria moesten we eigenlijk grof geld betalen.
In Noord Friesland woonde een man die met de huiden van de katten uit de buurt een kussen op zijn favoriete stoel had bekleed. Telkens als een kat of poes van de buren in zijn tuin kwam, dan schoot hij die af en had hij een nieuw stukje bont.
Ook filmde ik twee Duitse jongens die ergens in de Biesbosch op een bootje zaten en niets anders deden dan blowen en het plukken van paddestoelen. 
Het was 1997 en het programma liep op zijn eind. De redactie moest steeds meer moeite doen om markante personen te vinden en de concurrentie van andere programma’s die in dezelfde vijver visten werd steeds groter. 
Eigenlijk is het doodzonde dat de maker van Paradijsvogels van de buis is verdwenen. Arnold-Jan Scheer had een goede kijk op televisie en ging niet direct akkoord met voor de hand liggende keuzes. Dat was soms lastig voor de redactie, maar goed voor het programma. Als ik de baas zou zijn van een productiemaatschappij zou ik deze man eens van stal halen.
Ik kom dus op Paradijsvogels dankzij die ene ontmoeting deze week. Na lang piekeren wist ik het. ‘Dat is lang geleden!’ zeiden we in koor en opeens was alles weer terug.