Naarden. De Zeggekorfslak is een klein landslakje dat een tonvormig huisje draagt met vijf, geleidelijk in grootte toenemende windingen. Het huisje heeft maximale afmetingen van 3x 1,6 millimeter. Daarmee is de Vertigo Moulinsiana, want zo heet de Zeggekorfslak volgens Dupuy, de grootste korfslaksoort van ons land. Aangezien ook vaak kleinere volwassen exemplaren worden aangetroffen, is de grootte alleen geen goed determinatiekenmerk. Het aantal tanden en de plaatsing ervan in de mondopening van het huisje zijn doorslaggevend.
Het huisje is rechtsgewonden. Als je het topje boven houdt, zit de mondopening bij de Zeggekorfslak rechts. Dit in tegenstelling tot dat van sommige verwante soorten. Zonder vergelijkingsmateriaal is de Zeggekorfslak te verwarren met de Dikke Korfslak...
Deze informatie heb ik natuurlijk niet van mezelf. Ik heb het van internet geplukt om een beeld te schetsen van het wilde beest waar wij vandaag naar op zoek waren. Voor Vroege Vogels hebben we in de buurt van het Naardermeer gezocht naar deze drie millimeter grote slakjes.
Ze zeggen dat de Zeggekorfslak zeldzaam is. Hij wordt voornamelijk aangetroffen in moerassen en tussen het riet, op plaatsen die continu door kwel worden gevoed. Het slakje leeft op de bladeren van Zeggenplanten.
Goed. Wij op pad.
Gekleed in waadpakken was het een flink stuk lopen vanaf de plek waar we de auto’s achter moesten laten. Mijn setje lieslaarzen was een paar maten te groot en dat loopt niet lekker op een drassige bodem. Na vierhonderd meter verlieten we het geijkte pad. Met toestemming trokken we door het beschermde natuurgebied. Camera op de nek, statief mee, geluid mee en een setje met macrolenzen. Hoe film je anders een beest dat ongeveer even groot is als de punt van een ballpoint?
Het was prachtig weer. Een geweldige dag voor een tocht door de ongerepte Hollandse natuur. Onderweg maakten we een paar stopjes voor opnamen. Ook de weg naar de Zeggekorfslak wilden we graag in beeld brengen. Maar uiteindelijk stonden we aan de rand van het water. Daar bij een brede rietkraag die niet gemaaid wordt gingen de presentatrice en onze deskundige door de knieën. Op zoek naar het ieniemienie kleine frutseltje.
Ze zeggen dat de Zeggekorfslak zeldzaam is, maar op deze plek zaten er genoeg. Allemaal in een diepe winterslaap. Dus na een tijdje hadden we genoeg tekst en beeld van de twee natuurliefhebbers die in de lage winterzon zochten naar het slakje. Het was tijd voor een close opname van dit bijzondere beest.
De macrolenzen kwamen tevoorschijn. Ik heb wel vaker met dit setje gewerkt, maar nog altijd weet ik niet precies hoe het werkt. Telkens weer is het een kwestie van proefondervindelijk vaststellen wat de beste positie is van het voorwerp ten opzichte van de lens.
Om extra extra close te komen schroefde ik de voorzetlenzen op elkaar. Geen idee of het zo moet, maar dit leverde het beste resultaat op. Na twintig minuten pielen en klooien had ik een shot. Zelfs de kleinste trilling of een zuchtje wind veroorzaakte een aardbeving van jewelste in het zwaar opgeblazen beeld. Scherptediepte had ik niet, maar ons slakje was redelijk beeldvullend. Het zag er indrukwekkend uit. Zo bracht het setje macrolenzen haar geld op en wordt dit diertje, niet te verwarren met een flinke zandkorrel, straks toch nog een monster op tv.
Het huisje is rechtsgewonden. Als je het topje boven houdt, zit de mondopening bij de Zeggekorfslak rechts. Dit in tegenstelling tot dat van sommige verwante soorten. Zonder vergelijkingsmateriaal is de Zeggekorfslak te verwarren met de Dikke Korfslak...
Deze informatie heb ik natuurlijk niet van mezelf. Ik heb het van internet geplukt om een beeld te schetsen van het wilde beest waar wij vandaag naar op zoek waren. Voor Vroege Vogels hebben we in de buurt van het Naardermeer gezocht naar deze drie millimeter grote slakjes.
Ze zeggen dat de Zeggekorfslak zeldzaam is. Hij wordt voornamelijk aangetroffen in moerassen en tussen het riet, op plaatsen die continu door kwel worden gevoed. Het slakje leeft op de bladeren van Zeggenplanten.
Goed. Wij op pad.
Gekleed in waadpakken was het een flink stuk lopen vanaf de plek waar we de auto’s achter moesten laten. Mijn setje lieslaarzen was een paar maten te groot en dat loopt niet lekker op een drassige bodem. Na vierhonderd meter verlieten we het geijkte pad. Met toestemming trokken we door het beschermde natuurgebied. Camera op de nek, statief mee, geluid mee en een setje met macrolenzen. Hoe film je anders een beest dat ongeveer even groot is als de punt van een ballpoint?
Het was prachtig weer. Een geweldige dag voor een tocht door de ongerepte Hollandse natuur. Onderweg maakten we een paar stopjes voor opnamen. Ook de weg naar de Zeggekorfslak wilden we graag in beeld brengen. Maar uiteindelijk stonden we aan de rand van het water. Daar bij een brede rietkraag die niet gemaaid wordt gingen de presentatrice en onze deskundige door de knieën. Op zoek naar het ieniemienie kleine frutseltje.
Ze zeggen dat de Zeggekorfslak zeldzaam is, maar op deze plek zaten er genoeg. Allemaal in een diepe winterslaap. Dus na een tijdje hadden we genoeg tekst en beeld van de twee natuurliefhebbers die in de lage winterzon zochten naar het slakje. Het was tijd voor een close opname van dit bijzondere beest.
De macrolenzen kwamen tevoorschijn. Ik heb wel vaker met dit setje gewerkt, maar nog altijd weet ik niet precies hoe het werkt. Telkens weer is het een kwestie van proefondervindelijk vaststellen wat de beste positie is van het voorwerp ten opzichte van de lens.
Om extra extra close te komen schroefde ik de voorzetlenzen op elkaar. Geen idee of het zo moet, maar dit leverde het beste resultaat op. Na twintig minuten pielen en klooien had ik een shot. Zelfs de kleinste trilling of een zuchtje wind veroorzaakte een aardbeving van jewelste in het zwaar opgeblazen beeld. Scherptediepte had ik niet, maar ons slakje was redelijk beeldvullend. Het zag er indrukwekkend uit. Zo bracht het setje macrolenzen haar geld op en wordt dit diertje, niet te verwarren met een flinke zandkorrel, straks toch nog een monster op tv.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.