zoomgrip

Heerenveen. De zoomgrip is een handig hulpmiddel voor cameramensen. Ik kan niet zonder.
Het is een soort handvat dat je met een klem aan de panbar (pook) van het statief schroeft. Een kabel gaat naar de lens. Als je de zoomgrip vast pakt valt je duim automatisch in een uitsparing die met een veer van links naar rechts kan. Daarmee bedien je de zoomfunctie van de lens. Op dit hulpstuk zit ook een start- en stopknop. Feitelijk is het een afstandbediening.
Zonder zoomgrip moet de cameraman onhandig over de camera heen buigen om bij de zoomknop op de lens te komen. Het gevolg is dat hij de camera vaak lager zet dan hem lief is en het is slecht voor zijn rug. Bovendien heeft de filmer zo minder controle. Hij staat niet ontspannen achter het apparaat en komt handen te kort als er ook aan de focus en het diafragma geschroefd moet worden.
Met een zoomgrip is alles beter. De cameraman staat rechter. Daardoor kan hij zijn schouders en rug ontzien. Ook heeft hij een betere controle over camerabewegingen, scherpte en diafragma. Het nadeel is dat je telkens dat snoertje in de lens moet proppen als je de camera op het statief zet. En belangrijker nog: Je moet het snoertje ook los maken als je snel wilt verplaatsen.
Nu is mij de afgelopen weken opgevallen dat de zoomgrip eigenlijk het enige echte verschil is tussen de facilitaire bedrijven waarvoor ik mag werken. Bij de ene club zit zo’n ding standaard in de set en op andere plekken moet je er om vragen. Geen enkel probleem, maar ik moet er even aan wennen. Als freelancer moet ik niet vergeten te vragen om de materialen die het werk aangenamer kunnen maken. En ik moet leren dat ik de spullen beter moet controleren voor ik vertrek. Het is niet altijd vanzelfsprekend dat alles compleet is en dat het nog werkt ook.
Zo stond ik bij een ijshockeywedstrijd met een zoomgrip die een heel eigen leven ging leiden. Deze spookpook zoomde heel zachtjes in. Ook als ik het niet wilde. In eerste instantie had ik dat niet in de gaten. Pas vlak voor de wedstrijd ontdekte ik het euvel. Het wisselen van lens bleek niet de oplossing.
Het was ook geen optie om zonder zoomgrip te werken. Dan had ik mijn grote viewer moeten opbergen en die is juist heel welkom bij deze snelle sport. Ook had ik het geen twee en een half uur volgehouden in een voorovergebogen houding. Dus restte niets anders dan de zoom steeds tegen houden door de veer een tikkie in de richting van uitzoomen te drukken.
Dodelijk vermoeiend, maar het lukte wel. Volgens mij had alleen de verslaggever het in de gaten. Hij zag mij zweten op de ijsbaan.