satelliet

Noordwijk. Op het zwaar beveiligde terrein van ESTEC in Noordwijk wordt gewerkt aan de bouw van een infrarood ruimtetelescoop die op zoek gaat naar dingen waarvan wij nog niet weten dat ze bestaan. Dit is wetenschap van de hoogste orde en Nederland speelt hierbij een belangrijke rol. Deze speciale satelliet, die als alles goed gaat in het voorjaar door een Ariane raket wordt afgezet in een baan om de zon, kost een miljard. Er is meer dan tien jaar aan gewerkt. 
Vandaag wordt de Herschel-ruimtetelescoop gekanteld. Ook zal de speciale spiegel met een doorsnede van drie en een halve meter worden ontdaan van beschermende doeken. Dit is een belangrijke en unieke gebeurtenis voor de geleerden. Vandaar dat de pers is uitgenodigd.
Bij de ingang van ESTEC moeten we ons melden met een identiteitsbewijs. Daar krijgen we een pasje en een parkeerkaart voor de auto. Niet alleen wij van VARA’s Nieuwslicht zijn er, maar ook collega’s van Het Klokhuis en RTL Nieuws. Het zijn allemaal bekenden en dus is het gelijk een gezellige boel. 
Voor we de clean room, waar de telescoop staat, mogen betreden moeten we eerst onze apparatuur laten schoonmaken met alcohol en zelf krijgen we witte jassen aan, haarnetjes op en slofjes om over de schoenen te trekken. Hier zijn ze allergisch voor ieder stofje. Het gebeurt zo grondig dat wij van de televisie er een beetje lacherig van worden.
Via een sluis komen we in de hal waar de satelliet staat. Het is een enorm gevaarte. Een stuk of tien mannen in witte pakken lopen er omheen. Deze kleding maakt dat ze er uitzien als verstrooide professoren. Zo ontsnapt uit de reclames van Duivis, waarin pinda’s worden getest. Maar deze mannen zijn waarschijnlijk stuk voor stuk slimmer dan de hele televisiekliek bij elkaar. 
We moeten wachten. Dat geeft ons tijd om eens goed naar dit dure onderzoeksinstrument te kijken. Het heeft dankzij een overdosis zilverfolie de uitstraling van een gigantische Sinterklaas-surprise. 
Om eerlijk te zijn ziet het er een beetje knullig uit allemaal. Ook de draden die over de grond lopen, de manier waarop wordt opgemeten of onze camera’s genoeg afstand houden en de man die met een hand controleert of alles goed vast zit. Een andere meneer houdt twee touwtjes in zijn handen alsof hij gaat vliegeren. Het is om heel voorzichtig een groot doek van de spiegel af te takelen, maar ik moet denken aan het nummertje van Andre Hazes. En als je een brief voor je moeder hebt, dan is dit apparaat dat een miljoen kilometer van de aarde af gaat, wellicht een betere postbode dan zo’n simpel vliegertje. 
Na anderhalf uur begint het kantelen. Dat gaat heel langzaam en er is eigenlijk niet super veel aan te zien. Toch filmen vier camera’s wat er gebeurt. Vooral de mannetjes zijn visueel interessant en me ze doen denken aan Jiskefet. Ik kan ze toch maar moeilijk serieus nemen.
Als alles klaar is en wij nog een interview met een deskundige willen filmen komt een paniekerige persvoorlichter ons opjagen, alsof de telescoop vandaag nog gelanceerd moet worden. Eigenlijk is er geen gelegenheid om langer in de clean room te blijven. Als we buiten staan zie ik waarom. De heren technici gaan lunchen...
Maar ik mag dan wel grapjes maken of een tikkeltje cynisch zijn; dit is toch weer een bijzondere ochtend. Er zijn niet veel mensen die hier zomaar even een kijkje mogen nemen en zo dicht bij een satelliet hebben gestaan. En als deze ruimtetelescoop straks belangrijke ontdekkingen doet, dan zal ik zeker trots roepen dat ik nog bij de kanteling ben geweest.