de liefde

Utrecht. ‘Als ik op mijn 32e nog geen man heb, dan neem ik een hond!’ Deze legendarische woorden sprak mijn huidige vrouw ongeveer 12 uur voor onze eerste zoen. Nou moet je niet denken dat ik zo’n enorme ladykiller ben, want als het aan mij gelegden had dan was die Golden Retriever er misschien wel gekomen. Tot u spreekt namelijk een enorme slappeling, die als het er echt op aan komt geen enkel initiatief durft te nemen. Op het gebied van versieren mis ik scherpte. 
Het is alweer een tijdje geleden. Ik hoef tegenwoordig niet meer te jagen en dat scheelt. Telkens werd ik verliefd op meisjes die een paar divisies hoger speelden dan ik. Zodra er iemand uit mijn eigen league interesse toonde gaf ik niet thuis of was ik behoorlijk onaardig. Op een dag, ongeveer twee weken voor ik iets kreeg met mijn huidige Champions Liefde, zei een goede vriend tegen me dat ik mijn houding eens moest veranderen. Hij had groot gelijk, alleen wist ik niet hoe. Na die dag, waarop mijn huidige vrouw het had over een hond, zag ik het licht. 
Inmiddels hebben we samen een kind. Onze zoon Art is iets meer dan 21 maanden geleden geboren. Sinds hij er is weet ik pas echt wat verliefdheid is. Het ventje staat met superstip op 1 en het lijkt wel alsof ik steeds gekker op hem word. Zelfs mijn geweldige werk, dat ik lange tijd boven alles stelde, is gedevalueerd tot een bijzaak. 
Nu begint hij steeds meer te praten. Hij heeft het over ‘assjiene’ en ik weet dat meneer de wasmachine bedoeld. Of als hij ‘sluut’ zegt, dan is dat ‘absoluut’. Zodra we in De Meern komen roept hij vanuit zijn autostoeltje: ‘Bijna thuis!’ En wanneer ik mijn camera pak dan is het ‘Papa, foto maken.’
Na het avondeten klimt hij op de bank en gaan we ‘bouwen’. Hij roept dwingend dat ik moet ‘sitteh!’ en slaat met zijn kleine handje op het kussen. ‘Daaaaaaaarrr moet-ie.’ Dan pak ik zijn Duplo en maak ik een toren. Of een eend of een paard. Als ik mijn bouwwerk bijna klaar heb zegt hij ‘Mooooooooi’, waarna hij het professioneel sloopt. Met een klap slaat hij de blokjes uit elkaar. Het kan me niets schelen. Want als hij naar bed gaat, speel ik nog even zorgeloos verder. 
Samen zijn we dol op rozijntjes en rijstwafels. 
Soms pakt hij me heel stevig vast als ik hem op de arm heb. Dan slaat hij zijn armpjes om me heen en knijpt ze stevig samen. Of ik krijg spontaan een natte zoen. Straks in zijn pubertijd is het misschien allemaal anders, maar nu hebben we het nogal getroffen met elkaar. Mijn aller aller beste vriendje wordt over een paar maanden twee jaar.
Met zijn moeder ben ik inmiddels getrouwd. Ik weet zeker dat ik ook van haar meer ben gaan houden. Wat mij betreft komt er nooit meer een hond. Als ik een rondje wil lopen, dan ga ik wel even met ons kind naar buiten. 
Toch vraag ik me wel eens af hoe het kan dat er zoveel ‘houden van’ in je zit. Er is meer dan ik dacht. Ik hield al heel veel van mezelf, van mijn ouders, mijn zus en mijn vrienden. Mijn lieve lief kwam erbij en er was nog liefde over. Ik kreeg neefjes en nichtjes en toen kwam ons eerste kind. Even dacht ik dat het op zou raken, maar dat is dus niet zo. 
Er is een nieuwe uitdaging in de maak. Ons tweede kindje komt er aan. Over precies 20 weken verwachten we, midden in de zomer, een vers jongentje of meisje. Ook van hem of haar zal ik zielsveel houden. Word ik weer knetter verliefd. Dat weet ik heel zeker, al begrijp ik totaal niet waar zo gigantisch veel liefde vandaan kan komen.