verslaving

De Meern. Ik ben verslaafd aan televisie, hoewel het aantal uren dat ik kijk beperkt is. Het gaat mij vooral om de magie van het maken. Over de processen, die een rol spelen bij het tot stand komen van programma’s, wil ik het liefst alles weten. Deze afwijking heb ik sinds mijn vijftiende. En ondanks het feit dat ik al dik twintig jaar, als een spons, zo veel mogelijk backstageverhalen absorbeer blijf ik me verwonderen.
Wekelijks overkomt me wel iets waar ik over na kan denken. In positieve, maar natuurlijk ook in negatieve zin. Daarnaast hoor ik veel bijzondere anekdotes. Vaak van collega’s, in de auto op weg naar een klus. Ik val soms van de ene verbazing in de andere. Dat is misschien wel wat me zo blijft boeien aan de wereld die schuil gaat achter dit machtig mooie medium.
Het leuke is ook dat je blijft leren. Jarenlange ervaring is geen garantie. Er zijn zoveel factoren die een rol spelen dat iedere televisiemaker telkens weer nieuwe fouten maakt. Of opnieuw in oude valkuilen trapt. Je hoeft in omroepland geen ezel te zijn om je verschillende keren aan eenzelfde soort steen te stoten.
Het liefst publiceer ik alles wat ik hoor op dit weblog. De bezoekersaantallen kunnen daardoor gigantisch stijgen. Maar dan vertrouwd niemand mij nog en ik vrees dat ik snel werkeloos ben. Dat is niet de bedoeling, want als ik die sappige omroepweetjes niet langer te horen krijg, zullen er onherroepelijk ernstige ontwenningsverschijnselen optreden. Dus moet ik hier (helaas) voorzichtig te werk gaan.
Ik geloof dat ik dit eerder uitgelegd heb.
Ik kan dus niet schrijven over de verslaggever die twee weken geleden een interview opnieuw deed, omdat de antwoorden niet pasten in de reportage die hij voor ogen had. Hij liet vervolgens een gast dingen zeggen die 180 graden anders waren dan zijn oorspronkelijke mening. Iedereen in die ruimte stond er bij en keek er naar. De verwarring was groot, maar niemand greep in.
Ik wil niets schrijven over de praktijken van een knotsgekke eindredacteur die hoge kijkcijfers haalt over de rug van zielige mensen. Over de omroep die het programma al jaren lang uitzendt en wel weet op welke manier deze hit tot stand komt. Ik hoorde er schokkende verhalen over, was stom verbaasd en werd nog bijna voor naïef uitgemaakt ook. 
Of het Endemolmeisje dat ooit op pad werd gestuurd om een filmpje te maken met een notitieboekje vol teksten als: ‘Draai elk interview drie keer. Medium, totaal en close.’ En ‘Maak altijd snijshots. Desnoods close handen of ogen.’ Dat iemand dit bedenkt is erg 1980. Het zegt veel over de onervarenheid van dit snotje. Maar het ergste is dat ze een hele dag deed alsof ze wél verstand (van zaken) had. Terwijl juist elke cameraman behulpzaam wordt zodra iemand zich kwetsbaar durft op te stellen. Basisboek Televisiemaken, bladzijde 1. Bovendien zat ze in de camerawagen, aan de telefoon, te roddelen over allemaal mensen die ik goed ken en het leek er op dat ze totaal niet in de gaten had dat ik niets anders kon doen dan meeluisteren.
Zo kan ik nog veel meer niet opschrijven. De mooiste behind-the-scenes-verhalen hebben een negatieve kant. Ze worden pas leuk als de hoofdpersoon er zelf open en eerlijk over is. Dat is ook waarom ik vaak het meest te spreken ben over blogjes waarin ik mijn eigen sukkeligheid beschrijf. Wat mij betreft kunnen mensen in omroepland niet genoeg in de spiegel kijken. Kritisch zijn op jezelf kan geen kwaad. 
Ik schreef al eerder dat ik een groot fan ben van de poging die Raoul Heertje doet in Heerlijk Eerlijk Heertje. Wie ook dol is op de hele wereld die schuil gaat achter het medium televisie en dit programma nog niet heeft gezien moet snel bij Uitzending Gemist een paar afleveringen bekijken. En zeker die van afgelopen vrijdag!
Ook de moeite waard is het laatste blogje van regisseur Eduard Huis in ’t Veld. Prachtig. Een verschrikkelijk verhaal. Open en eerlijk opgeschreven. Leerzaam bovendien. 
Fijne verse input voor mijn achter-de-schermen-verslaving.