golven

Scheveningen. We maken een reportage voor Het Klokhuis over golven. Dus niet over de sport, maar over bolle verheffingen op de waterspiegel, meestal veroorzaakt door de wind. En dan moet je natuurlijk op zee zijn.
De mensen van de KNRM in Scheveningen zijn zo vriendelijk om een eindje met ons te varen. We zijn aan boord van de Kitty Roosmale Nepvue, een achttien meter lange reddingboot van aluminium, met twee motoren van ieder 1000PK, waardoor het schip een snelheid kan bereiken van 35 knopen. 
Anderhalf uur geleden zijn we aangekomen in de haven. Op ons gemak hebben we een vet visje gegeten en daarna moesten we ons melden in het kantoor van de KNRM. Daar werden we in Teletubbypakken gehesen, waarmee je 48 uur in het water kan liggen voor je het koud krijgt. Mijn pak is aan de grote kant.
Nu knallen we in volle vaart over de Noordzee. Het schip stuitert op de golven. De zee is niet eens wild vandaag en toch maken we flinke klappen. Ik heb het bloedheet in mijn overlevingspak. Met de ene hand houd ik de camera stevig vast en met de andere knijp ik zo hard als ik kan in een handvat. Krampachtig probeer ik door een klein raampje naar buiten te kijken. Ze zeggen dat het helpt. 
Steady shots maken is kansloos. Ik heb geprobeerd wat te filmen, maar dat is knap lastig onder deze omstandigheden. Geconcentreerd in de zoeker turen is niet bevorderlijk voor de algehele stabiliteit. Ik voel dat ik een beetje misselijk word en verdenk de vriendelijke schipper er van dat hij ons ook een beetje aan het testen is.
Na een kwartiertje varen zijn we op een plek waar we kunnen filmen. Het zijn een paar relatief eenvoudige scènes, maar ik zie aan mijn collega’s dat ook zij niet meer helemaal fris uit hun ogen kijken. De golven, waarover het gaat, maken ons werk niet gemakkelijker. Volgens mij zijn we ons vooral aan het concentreren op het feit dat we niet ziek mogen worden.
Mannen van de KNRM moeten mij stevig vasthouden tijdens het draaien op het voordek. Zelfstandig kan ik mijn evenwicht niet bewaren. Ik zie dat de schipper vanuit de stuurhut met veel plezier toekijkt. Hij zit daar lekker hoog en droog. 
De uitleg over golven staat er vrij snel op. We kunnen terug. Weer varen we op volle kracht langs het Scheveningse strand. Nu blijf ik in de deuropening staan. Zo kan ik de horizon beter in de gaten houden en adem ik frisse lucht. Dat helpt een beetje.
Terug in de haven heb ik toch het gevoel dat ik groen zie. Ik ben behoorlijk beroerd van dit tochtje. Een baan bij de KNRM is dus niks voor deze Limburger. De rest van de dag blijft mijn evenwichtorgaan van slag.