De Meern. Nog even terug naar Geleen. Het sportcentrum Glanerbrook, vrijdagavond om negen over elf. De uitslag van het Limburgs Vastelaoves Leedjeskonkoers was bekend. In de zogenaamde Greenroom gingen drie heren uit Grubbenvorst helemaal door het lint. Niet eerder was de puntentelling van het LVK zo spannend. Uiteindelijk wonnen de mannen van De Toddezèk voor de tweede keer in drie jaar dit Limburgse songfestival. En niemand stond er dichterbij dan ik.
Mijn groothoeklens duwde ik hardhandig bovenop alle emotie. Met grof geweld handhaafde ik mijn positie in de kluwen fotografen en cameramensen. Collegialiteit amahoela. Pech voor de kaboutertjes. Alles voor de live uitzending. Roeiend met mijn linker elleboog creëerde ik extra ruimte.
Dit moest mijn moment van de dag worden. Ik had opdracht gekregen dat de kijker thuis niets van alle feestvreugde mocht missen. Een hele verantwoordelijkheid. De weg die de winnaars van de Greenroom naar het podium zouden afleggen was mijn ‘loopje’. Achterstevoren, met de camera op mijn schouder. Voor alle blijheid uit. Op weg naar het uitzinnige publiek in de hal. Rechtstreeks in de uitzending.
Het pad zou vrij gemaakt worden door twee assistenten en een opnameleider. Twee bodyguards moesten de artiesten beschermen tegen op hol geslagen fotografen en enthousiaste fans. Het bestuur van de stichting LVK bleef in de buurt voor je-weet-nooit.
Natuurlijk hadden we het eerder op de dag gehad over mijn collega die nog geen week eerder in een vergelijkbare situatie gestruikeld was. Deze cameraman viel hard en live, maar dat zou ons niet gebeuren. Tot drie keer toe hadden we de wandeling gerepeteerd. Over de kabelloop was lang nagedacht. Rik, de superassistent en ik waren er een deel van de middag druk mee geweest.
Nu moest het gebeuren!
De deur door, richting hoofdingang van het sportcentrum. In dit tempo zou het allemaal goed komen. Alleen had ik voor mijn gevoel meer bodybuilder dan winnaar in beeld. Rik trok me aan mijn broekriem naar achteren. Het was maar veertig meter, alleen moesten we nog door een poortje en de hoek om. Bij de ingang van de zaal zou ik de winnaars laten lopen en zou de cameracrane ze aan de andere kant oppakken.
Een keer keek ik even achter me, om met eigen ogen te zien of het nog allemaal goed ging. En toen ik, twee tellen later, weer door de zoeker keek zag ik tot mijn grote schrik dat de afdeling beveiliging koos voor een andere deur dan afgesproken. De winnaars gingen naar rechts, daar waar ze nog vijf meter rechtdoor hadden gemoeten. Nu gingen ze achter het podium langs en daar was het pikkedonker.
Direct zette ik de achtervolging in. Opeens liep ik niet meer voorop, maar achter De Toddezèk aan. Door de deur en daar werd alles zwart. Op een of andere manier was in de hectiek mijn cameralamp uitgegaan. De televisiekijker zag niets meer. Dat heeft enkele seconden geduurd, want ik moest even opletten waar ik liep en kon niet tegelijk de viewer in de gaten houden. Gelukkig vroeg iemand in de regiewagen redelijk snel via de intercom of ik het licht weer aan wilde doen.
De regisseuse moest alle camera’s in de zaal naar de andere kant dirigeren. Ondertussen zocht ik backstage een nieuwe weg. Tot de kabel op was. Verder kon ik niet. Luid vloekend kwam ik tot stilstand. Drie seconden later namen de collega’s in de zaal het over en bereikten de winnaars het podium. De kijker zal hooguit gedacht hebben dat het er ietwat chaotisch aan toe ging, maar mijn moment was verknald.
Wat mij betreft repeteren we het volgend jaar mét de afdeling persoonsbeveiliging...
Mijn groothoeklens duwde ik hardhandig bovenop alle emotie. Met grof geweld handhaafde ik mijn positie in de kluwen fotografen en cameramensen. Collegialiteit amahoela. Pech voor de kaboutertjes. Alles voor de live uitzending. Roeiend met mijn linker elleboog creëerde ik extra ruimte.
Dit moest mijn moment van de dag worden. Ik had opdracht gekregen dat de kijker thuis niets van alle feestvreugde mocht missen. Een hele verantwoordelijkheid. De weg die de winnaars van de Greenroom naar het podium zouden afleggen was mijn ‘loopje’. Achterstevoren, met de camera op mijn schouder. Voor alle blijheid uit. Op weg naar het uitzinnige publiek in de hal. Rechtstreeks in de uitzending.
Het pad zou vrij gemaakt worden door twee assistenten en een opnameleider. Twee bodyguards moesten de artiesten beschermen tegen op hol geslagen fotografen en enthousiaste fans. Het bestuur van de stichting LVK bleef in de buurt voor je-weet-nooit.
Natuurlijk hadden we het eerder op de dag gehad over mijn collega die nog geen week eerder in een vergelijkbare situatie gestruikeld was. Deze cameraman viel hard en live, maar dat zou ons niet gebeuren. Tot drie keer toe hadden we de wandeling gerepeteerd. Over de kabelloop was lang nagedacht. Rik, de superassistent en ik waren er een deel van de middag druk mee geweest.
Nu moest het gebeuren!
De deur door, richting hoofdingang van het sportcentrum. In dit tempo zou het allemaal goed komen. Alleen had ik voor mijn gevoel meer bodybuilder dan winnaar in beeld. Rik trok me aan mijn broekriem naar achteren. Het was maar veertig meter, alleen moesten we nog door een poortje en de hoek om. Bij de ingang van de zaal zou ik de winnaars laten lopen en zou de cameracrane ze aan de andere kant oppakken.
Een keer keek ik even achter me, om met eigen ogen te zien of het nog allemaal goed ging. En toen ik, twee tellen later, weer door de zoeker keek zag ik tot mijn grote schrik dat de afdeling beveiliging koos voor een andere deur dan afgesproken. De winnaars gingen naar rechts, daar waar ze nog vijf meter rechtdoor hadden gemoeten. Nu gingen ze achter het podium langs en daar was het pikkedonker.
Direct zette ik de achtervolging in. Opeens liep ik niet meer voorop, maar achter De Toddezèk aan. Door de deur en daar werd alles zwart. Op een of andere manier was in de hectiek mijn cameralamp uitgegaan. De televisiekijker zag niets meer. Dat heeft enkele seconden geduurd, want ik moest even opletten waar ik liep en kon niet tegelijk de viewer in de gaten houden. Gelukkig vroeg iemand in de regiewagen redelijk snel via de intercom of ik het licht weer aan wilde doen.
De regisseuse moest alle camera’s in de zaal naar de andere kant dirigeren. Ondertussen zocht ik backstage een nieuwe weg. Tot de kabel op was. Verder kon ik niet. Luid vloekend kwam ik tot stilstand. Drie seconden later namen de collega’s in de zaal het over en bereikten de winnaars het podium. De kijker zal hooguit gedacht hebben dat het er ietwat chaotisch aan toe ging, maar mijn moment was verknald.
Wat mij betreft repeteren we het volgend jaar mét de afdeling persoonsbeveiliging...
(foto: Jan Hettinga)
Hahaha geweldig verhaal !!
BeantwoordenVerwijderenHet kan niet altijd goed gaan !!
Het was inderdaad vrij hectisch, ik liep al voorop met de kabel en ging de goede richting uit tot ik opeens zag dat jullie compleet de andere kant uit renden.. Woops. Volgend jaar beter :)
BeantwoordenVerwijderen