afscheid

Utrecht. Het kantoor is ontruimd. Ik maak plaats voor de tweede kinderkamer. Met pijn in het hart neem ik afscheid van mijn eigen plekkie. De enige ruimte in huis waarover niemand anders iets te vertellen had. 
Het kamertje waar Mick Jagger ongestoord een plek aan de muur had. Daar waar ook het ingelijste drumstokje van Charlie Watts opschepperig hing te pronken. Waar een grote wereldkaart vol kopspelden in een oogopslag liet zien waar ik ben geweest. En waar een rek vol boeken en cd’s iets vertelde over mij. Wie ik ben en wie ik zou willen zijn.
Voor al deze ‘spielerei’ is geen plaats meer. Na bijna 37 jaar moet ik mijn jongenskamer opgeven en eindelijk eens volwassen worden. 
Mick staat in een hoekje en ik probeer er door te drukken dat hij een spijker in de muur krijgt, maar ik vrees het ergste. Over de wereldkaart durf ik niet eens te beginnen. Lieve Lief heeft immers ook een uitgesproken smaak. Een andere...
Op zolder heb ik een mooie werkplek gekregen, waar het uitzicht vele malen beter is. Het enige nadeel van dit kantoor, dat ik voortaan met mijn vrouw deel, is dat ik nooit meer ongestoord windjes kan laten tijdens het typen.
Het is even wennen. 
Alleen mijn allermooiste fotoboeken hebben een plek op het schap gekregen. De cd’s zitten tijdelijk in een doos, tot er een dressoir in de woonkamer is. Van de drie computers die ik door elkaar gebruikte is er nog eentje over. Zelfs de printer deel ik tegenwoordig.
Maar ik heb het er graag voor over. Als mijn voormalig kantoor de volgende week geschilderd is, trekt Art er in. Hij verdient ook een jongenskamer. Nu bepalen wij nog hoe het er uit zal zien, maar over een paar jaar gaat hij daar de posters van zijn idolen ophangen. Misschien kan ik hem nog voorzichtig in de richting van de Rolling Stones pushen...