slimme ik

Utrecht. Het nu volgende verhaal is in twee regels te vertellen. Wie geen tijd heeft of geen zin om te lezen kan direct naar het eind scrollen. Maar aangezien ik bekend sta om mijn lappen tekst probeer ik ook dit beschamende avontuur te rekken tot het uiterste. 
Het gaat over cameramensen die niets te doen hebben. Vakbroeders aan de koffie. Dan gaat het al snel over de verschillende klussen; waar iedereen zoal mee bezig is. Als de eigen prestaties besproken zijn komen de opdrachten van collega’s aan bod. 
Noem het rustig roddelen, maar ik zie het meer als informatie vergaren. Wie doet wat en op welke manier? Wat valt bij collega’s in de smaak en wat niet? Het zijn vaak interessante gesprekken. Zo nu en dan leidt het tot een stevige discussie. Meestal zitten de cameramensen die ik spreek redelijk op een lijn en is het alleen maar gezellig.
Zo ook laatst. Of liever gezegd... vanmiddag.
Hoe we er op kwamen weet ik niet precies. Ik ving iets op over een grootse live-uitzending en daar had ik een stuk van gezien. Te opdringerig trok ik het gesprek vervolgens naar me toe met de vraag of mijn collega’s dat ene mislukte shot ook gezien hadden?
Voor zij antwoord konden geven ging ik helemaal los. Het onmogelijke loopje met een handheld camera. Totaal mislukt. Kan gebeuren, maar de gelauwerde regisseur schakelde het nog eens en nog eens. Telkens weer zag het er -in mijn ogen- niet uit. Niet steady, troep in beeld en invallend zonlicht. De cameraman deed precies wat hij niet moest doen. Lopen. Lang leve het statief!
Het was ook een onmogelijke opgave. Dit kon geen enkele cameraman goed uitvoeren. Het ging mij dus vooral om de kneus die dit had verzonnen. Als het de beroemde regisseur was, waarom had die cameraman in kwestie dan niet gezegd dat het een kansloze missie was?
Ik was op dreef. Zo erg dat ik het gezicht van een collega in het gezelschap niet zag betrekken. Ik had pas als laatste in de gaten dat die zeer gewaardeerde vakbroeder niet mee ging in deze afzeikronde. Iedereen begreep dat ik geen grap maakte, dat ik vierkant meende wat ik zei en dat ik totaal niet door had dat degene waar tegen ik zo fel over tekeer ging recht tegenover me zat. 
Onhandig, pijnlijk en gênant.