Utrecht. Ik leerde haar kennen in Limburg, bij de lokale omroep. Zelf was ik een jong ventje, nog mager en met haar. Achttien ofzo. Zij was wat ouder, veel volwassener en vooral wijzer op muziekgebied. We ambieerden hetzelfde vak.
Er ontstond een prettige vriendschap. We gingen op stap, maakten filmpjes voor de lokale televisie en bezochten samen concerten. Door haar liefde voor muziek ontdekte ik begin jaren ’90 in een vroeg stadium Pearl Jam en de Black Crowes. Samen keken we naar Melissa Etheridge, Crowded House, de Red Hot Chilli Peppers en vele anderen.
Uiteindelijk greep ik mijn kans en verhuisde richting Amsterdam. Daar realiseerde ik de droom, werd cameraman en liet mijn Limburgse vrienden een beetje stikken. Ook het contact met haar verwaterde en dat werd me niet in dank afgenomen. Ik wist vervolgens niet goed hoe om te gaan met de verwijten die me gemaakt werden.
Wat er precies gebeurde weet ik niet meer, maar om een lang verhaal kort te maken hield alle contact op na een heftige briefwisseling over prioriteiten en vriendschap. Zij boos en teleurgesteld, ik geïrriteerd over hoge verwachtingen.
Wel moest ik nog geregeld aan haar denken. Bijvoorbeeld wanneer ik Alive van Pearl Jam op de radio hoorde, of tijdens Rockin’ in a Free World van Neil Young. Op Pinkpop keek ik altijd om me heen in de hoop dat ik haar per ongeluk tegen het lijf zou lopen.
Hoewel ik me schuldig voelde deed ik daar niets mee. Ik vond het ingewikkeld om contact met haar op te nemen en stelde het uit. Zo lang tot ik niet meer durfde.
Jaren was het stil. Tot ik vanmorgen mijn mailbox opende.
Zij had per ongeluk mijn blog gevonden en -na het lezen van een paar verhalen- de stoute schoenen aangetrokken. Met kippenvel op de armen las ik haar mail. Zonder nadenken heb ik vervolgens een antwoord getypt.
Of en hoe dit een vervolg krijgt weet ik niet, maar bijzonder is het verhaal van vandaag wel. Opgelucht haal ik adem.
Er ontstond een prettige vriendschap. We gingen op stap, maakten filmpjes voor de lokale televisie en bezochten samen concerten. Door haar liefde voor muziek ontdekte ik begin jaren ’90 in een vroeg stadium Pearl Jam en de Black Crowes. Samen keken we naar Melissa Etheridge, Crowded House, de Red Hot Chilli Peppers en vele anderen.
Uiteindelijk greep ik mijn kans en verhuisde richting Amsterdam. Daar realiseerde ik de droom, werd cameraman en liet mijn Limburgse vrienden een beetje stikken. Ook het contact met haar verwaterde en dat werd me niet in dank afgenomen. Ik wist vervolgens niet goed hoe om te gaan met de verwijten die me gemaakt werden.
Wat er precies gebeurde weet ik niet meer, maar om een lang verhaal kort te maken hield alle contact op na een heftige briefwisseling over prioriteiten en vriendschap. Zij boos en teleurgesteld, ik geïrriteerd over hoge verwachtingen.
Wel moest ik nog geregeld aan haar denken. Bijvoorbeeld wanneer ik Alive van Pearl Jam op de radio hoorde, of tijdens Rockin’ in a Free World van Neil Young. Op Pinkpop keek ik altijd om me heen in de hoop dat ik haar per ongeluk tegen het lijf zou lopen.
Hoewel ik me schuldig voelde deed ik daar niets mee. Ik vond het ingewikkeld om contact met haar op te nemen en stelde het uit. Zo lang tot ik niet meer durfde.
Jaren was het stil. Tot ik vanmorgen mijn mailbox opende.
Zij had per ongeluk mijn blog gevonden en -na het lezen van een paar verhalen- de stoute schoenen aangetrokken. Met kippenvel op de armen las ik haar mail. Zonder nadenken heb ik vervolgens een antwoord getypt.
Of en hoe dit een vervolg krijgt weet ik niet, maar bijzonder is het verhaal van vandaag wel. Opgelucht haal ik adem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.