S.U.V.

Hilversum. Ik was wat te vroeg en besloot even te wachten op het parkeerterrein, om stipt op tijd binnen te kunnen stappen bij Barlinda. Dus zat ik nog wat te smsen naar een vriendje toen ik de producente zag arriveren. Mevrouw reed in een SUV van het kaliber ‘duur’. Funkelnagelneu. 
Het was amusant om haar in die tank te zien worstelen met de kleine parkeervakken, maar eerlijk gezegd vroeg ik me ook direct af hoe zij zo’n slagschip kon betalen. Misschien heeft ze een rijke (blinde) vent, de Staatsloterij gewonnen of een erfenisje gehad. Zou allemaal kunnen, maar de eerste gedachte die bij mij op kwam was: ‘door cameramensen zoals ik permanent af te knijpen.’
Met een van de leukste personen die ik ken, eigenaar van een installatiebedrijf, had ik het een tijdje geleden over autokeuze. Voor een aannemer is dat niet eenvoudig. Komt hij in een te dikke bak voorrijden, dan vrezen zijn klanten dat de marges te riant zijn, maar met een te goedkoop karretje kan hij weer geen enkele indruk maken bij potentiële klanten in een villawijk. Daar zien ze je komen met een roestig busje. Voor je het weet sta je te boek als rommelaar.
Mensen hebben nou eenmaal snel een (voor)oordeel. De auto is belangrijker voor het imago dan velen denken. Hij kan ook een visitekaartje zijn. Je zou eigenlijk voor elke klant een aparte auto moeten hebben. 
Ik blijf nog even in mijn oude afgetrapte Bora rijden. Dat zorgt er misschien voor dat opdrachtgevers medelijden met me hebben. Bovendien kan ik de bij cameramensen zo geliefde Volvo XC70 nog niet betalen... 
Omdat de SUV van Barlinda prioriteit had.