de meedraaiende regisseur

Amsterdam. Het kan aardig werken als een reportage of programma wordt doorsneden met beelden die vanuit de tweede linie zijn gemaakt. Amateurbeelden, gedraaid met een kleine, goedkope en kwalitatief mindere camera. Van originaliteit is echter al lang geen sprake meer en functioneel is het zelden. In den beginne leek het nog een vormgevingsdingetje of een stijlkeuze, maar het vernieuwende is er al een paar jaar vanaf. Dit soort noodgrepen worden meestal bedacht uit financieel oogpunt, omdat in korte tijd meer lengte gemaakt kan worden. Het moet tijd besparen.
De ploeg draait de basis, maar als er niet voldoende materiaal is om in de montage een goed lopend en logisch filmpje aan elkaar te snijden, bieden de wiebelshots van het DVcammetje een uitweg. Een cameraman die deze shots draait kan er niet vanaf. Het is iets wat de regisseur erbij doet en daar heb ik tegenwoordig steeds vaker moeite mee.
Het leidt af en kost meer tijd dan je denkt. Bovendien raakt de hele ploeg sneller het overzicht kwijt. Het ergste is dat de doe-het-zelf-regisseur niet meer toe komt aan zijn kerntaak; het regisseren.
Ik heb het meerdere malen meegemaakt dat iedereen stond te wachten op orders, terwijl de regisseur nog druk was met het maken van een shot dat al lang op mijn bandje stond. Of erger, dat hij zijn eigen ding stond terug te kijken terwijl de hele ploeg iets moois stond te missen.
Er zijn voorbeelden genoeg van filmende Fellini’s die voortdurend in de shots van hun eigen duurbetaalde ploegen staan. Scènes die over moeten, omdat de tweede camera het heeft gemist terwijl de echte ploeg het allemaal keurig in beeld heeft. Een presentator, acteur, gast of hoofdpersoon die vragend naar de rest van de crew kijkt, omdat hij geen idee heeft wat er moet gebeuren. De regisseur is even te druk voor instructies.
Ik heb vaker gezegd dat ik niets tegen camjo’s heb of tegen het draaien met kleine camera’s. Een beetje regisseur weet echt wel wat een mooi shot is en hoe je dat moet maken. Ik snap ook dat je sommige dingen niet over kan doen en dat in die gevallen iedereen een camera vast houdt die een camera kan vasthouden. Soms is zo’n extra shot volstrekt logisch.
Wat ik ergerlijk vind is het draaien van zinloos materiaal. Zeker wanneer het ten koste gaat van de regie. En het is helemaal irritant als zo’n regisseur een grote bek heeft over de kwaliteiten van cameraploegen, het onmogelijke vraagt en in de montagekamer opeens totaal niet kritisch blijkt te zijn waar het zijn eigen materiaal betreft. Dat je zo’n reportage terug kijkt en ziet dat hij zijn eigen beeld als uitgangspunt heeft gebruikt. 
Als je toch wilt bezuinigen en van plan bent om het werk van een professionele cameraploeg voor het overgrote deel in een prullenbak te laten verdwijnen, dan is het wellicht raadzaam om lekker in je eentje op pad te gaan. Lang leve de camjo!