Joepie!

Berlijn. Haile Gebrselassie ligt op koers voor een nieuw wereldrecord op de marathon. In de straten van Berlijn wordt hij aangemoedigd door een paar honderduizend toeschouwers. Het is zondagmorgen, de hemel is strak blauw en het zonnetje schijnt. Vlak achter deze legende van de lange afstanden rijden twee motoren met Nederlands kenteken. Achterop een van deze motorfietsen sta ik.
Ik kijk over de rechter schouder van motard Joepie en zie tussen de prachtige gebouwen een uitzinnige menigte. Onder elke brug maakt een drumbandje lawaai. Alle mensen langs de kant klappen en moedigen de Ethiopiër aan. Het is om kippenvel van te krijgen. Haile wordt nog vergezeld door vier hazen. Tegenstander Duncan Kibet kan alleen volgen. Voor de mannen rijdt een Smart met daarop de klok. We zijn een uur en zes minuten onderweg.
Als ik omhoog kijk zie ik drie helikopters die ons permanent volgen. Eentje is uitgerust met een gestabiliseerde camerabol, de andere twee zijn voor de televisieverbindingen uitgerust met antennes.
Ik moet me inhouden, anders past mijn smile niet in de helm. Dit is een wereldklus!
Voor de Duitse televisie en de internationale uitzending verzorgen wij met een grote ploeg van DutchView MBS de mobiele registratie van de Berlin Marathon. We zijn met vier motoren in koers en er hangen vier helikopters in de lucht. Ergens op een vliegveld in de buurt staat nog een vliegtuig klaar dat kan opstijgen als er iets mis zou zijn met de helikopters. Bij de studio van de RBB (Rundfunk Berlin-Brandenburg) staat ons zogenaamde grondstation waar alle beelden worden ontvangen. Antennerichters volgen de helikopters en in een busje komt alles bij elkaar. Daar vandaan gaat beeld en geluid naar twee regiekamers. Eentje is voor de internationale coverage en de andere voor een speciaal Duits programma. Aan alles is gedacht; wij horen op de motoren de regisseurs, we kunnen praten met de mannen van de verbindingen en er gaat een rood lampje branden als we live in de uitzending zijn.
Ik heb wel vaker een motorklus gedaan, maar niet eerder tijdens een live-uitzending. De Berlin Marathon is mijn debuut. Vooraf was ik bloednerveus. Heb zelfs onrustig geslapen en was veel eerder wakker dan stikt noodzakelijk. Midden in de nacht. Mijn lijf voelde gespannen als de snaren van een banjo. 
Het is lang geleden dat ik voor het laatst dit soort kriebels in mijn buik voelde. Het deed me denken aan de eerste dag bij AT5 en of de EK wedstrijd Engeland-Frankrijk in 2004, met 150.000 kijkers. Zo herinner ik me ook het sollicitatiegesprek bij Boudewijn Büch en de finish van de Elfstedentocht in 1997. Een nerveusiteit die niet meer leuk is en ik betwijfel of dit nog gezond is. 
Al bij het opstappen kreeg ik kramp in mijn bilspieren. Mijn kuiten verzuurden en ik zat natuurlijk veel te geforceerd op de buddyzit. Het duurde tot tien minuten na de start. Daarna voelde ik de stress uit mijn lijf stromen. Na een paar schakelingen kreeg ik in de gaten dat het lekker liep.
Om te filmen vanaf de motor moet de cameraman zich als een wokkel gedragen. Enige lenigheid is gewenst. Wat dat betreft valt er bij mij nog wel wat te winnen, maar met de hulp van een top motorrijder komt het goed. Wat deze gasten kunnen is ongekend. Ze houden de motor onder alle omstandigheden in balans, brengen de cameraman in een ideale positie en rijden van een wijd getrokken shot naar close of andersom. Ze weten exact wat er nodig is om zo’n wedstrijd goed in beeld te brengen, beïnvloeden de koers niet en letten voortdurend op de veiligheid. Het is een prachtig spel om te zien. Nog mooier om er een onderdeel van te zijn. 
Even hebben we ons laten terugzakken naar de eerste Duitser. Die had al een behoorlijke achterstand. Een reporter van de RBB deed vanaf de motor verslag. Op verzoek van de Duitse regie bracht ik hem in beeld en daarna weer de snelste Duitser. Tijdens het maken van een laag shot heb ik per ongeluk mijn camera uitgeschakeld. Er zat nog een verborgen schakelaar op de achterkant van deze speciaal voor dit werk gepimpte camera die ik nog niet kende. Even was er paniek, maar al snel tipte een van de technici mij over de intercom.
We zijn weer in business. Terug bij de kop van de wedstrijd. Wat mij betreft is dit een jongensdroom die is uitgekomen. Het is loodzwaar, maar prachtig. Het zou helemaal mooi zijn als in mijn eerste live marathon een wereldrecord gelopen wordt. Of dat er in zit weten we over een klein uur. 
Heel even heb ik tijd om een fotootje te maken. Ik vis uit een zakje van de motorjas mijn kleine fotocamera en schiet snel een plaatje. Voor later. Dan kijk ik weer door de zoeker van mijn camera en vraag de motorrijder of we voor de lopers uit kunnen rijden. In de regie wordt motor 4 gecued: “Achtung, moto vier. Du bist dran!”