corrupt

Amsterdam. Een avondje Ajax is voor mij geen straf. Sterker nog; als ik niet had hoeven werken was ik waarschijnlijk ingegaan op de uitnodiging van Joost en had ik vrolijk op de tribune gezeten. Maar nu kan ik aan het eind van de avond ook een factuurtje typen. Goed geregeld dus.
Ik ben ingehuurd om te filmen bij de wedstrijd Ajax–WillemII. Alleen had ik bij de uitnodiging niet helemaal begrepen dat het uitsluitend voor de grote schermen in het stadion is. Niet dat dit erg is, it pays the bills, maar persoonlijk vind ik het leuker om ook de druk van een uitzending te voelen.
Mijn lichte teleurstelling is echter verdwenen vanaf het moment waarop ik me realiseerde dat ik deze avond verantwoordelijk ben voor het zogenaamde ‘Aegon spel’. Bij Ajax supporters waarschijnlijk beter bekend als ‘Zoek de Winnaar’. De camera speurt gedurende veertig seconden langs het publiek op de tribune, zoomt wat in en uit, en komt uiteindelijk bij iemand uit die de winnaar van dit simpele spelletje is. In het stadion kan iedereen het volgen via de grootbeeld schermen en dat is de grap. De gelukkige krijgt 100 euro en een Aegon spaarrekening. Niet gek. Het enige wat je ervoor moet doen is een seconde of tien voor paal staan.
En nou mag ik vanavond de camera bedienen die de winnaar gaat zoeken! 
Een paar uur geleden heeft mijn slechte ik een briljante ingeving gehad. Ik kan namelijk mijn vriend Joost laten winnen. Hebben we toch nog samen plezier vanavond. Hij zit immers op de tribune en aan de goede kant van het stadion. Van deze foute gedachte word ik extreem vrolijk. Mijn corrupte Limburgse bloed gaat ouderwets borrelen. Die honderd euro gaan we verdelen. Of we kunnen er lekker van uit eten. 
Wie maakt me wat? Ik moet er alleen niks over op mijn weblog schrijven. Voor je het weet heb ik de F-Side op mijn dak.
Ik stuur een sms naar de beoogd winnaar. Joost mag ’t weten. Hij is per slot van rekening mijn vriend en vrienden zijn te vertrouwen. Hij kan er wel om lachen en is bereid mee te werken. Joost heeft een paar jaar in Limburg gewoond en dat is kennelijk genoeg.
Nu gaat het gebeuren. In beeld verschijnt een logo van de sponsor van Ajax. De stadionspeaker kondigt het spel aan. Ik maak een ruim shot van het publiek en heb het zo uitgekiend dat ik in veertig seconden kan uitkomen in het vak waar mijn vriend zit. Alleen heb ik hem nog niet gezien. Dat maakt me nerveus. Ik weet ongeveer waar hij moet zitten, want ik heb daar zelf ook wel eens gezeten. Hij is er, dat weet ik ook zeker. Maar pik ik hem er straks tussenuit?
De regisseur geeft een cue. Tien seconden voor camera 2. Nog een keer kijk ik naar boven. Opeens zie ik hem staan. Hij zwaait. Dit komt helemaal goed...
En actie!
Langzaam komt de camera in beweging. Ik zoom in op het publiek dat zichzelf op het scherm ziet. Op de een of andere manier is dat het teken om te gaan zwaaien. Mensen die in beeld komen denken dat ze moeten zwaaien. Dat is altijd en overal zo. Zeker hier.
Nog dertig seconden. Het gaat goed. Langzaam pan ik richting Joost. Ik zoom uit. En weer in. Een spannend muziekje klinkt. De mensen op de tribune zijn uitzinnig. Ze moesten eens weten.
Twintig seconden. De regisseuse telt af. Maar nu gaat ze opeens ook aanwijzingen geven: “Zoom maar in. Iets naar beneden! Naar beneden. Zoom uit. En in. Naar beneden...”
Ik kan haar onmogelijk negeren. Dat is onprofessioneel en het valt op. Tenzij ik later roep dat de intercom is uitgevallen, maar dat durf ik niet. Bovendien weet ik van mezelf dat ik een slechte toneelspeler ben.
“Tien seconden!” Roept de regisseuse in mijn oor. “Naar beneden. Dat jongentje. Zoom maar in. Vijf, vier, drie, twee, een. En vast!!!”
Een schattig ventje heeft de hoofdprijs gewonnen. Joost is niet eens in de buurt. Als ik naar boven kijk zie ik dat hij zijn Nokia al in de hand heeft. Over vijftien seconden krijg ik een sms met (terecht) een gevatte, afstraffende opmerking.
Maar bij Ajax zijn ze niet corrupt...