flits

Dalfsen. Ik zag een lichtflits, hoog door de strakblauwe avondlucht en voor de zekerheid deed ik een wens. Nou zijn mijn eigen verlangens behoorlijk gecompliceerd, dus ik koos in de gauwigheid voor iets triviaals als wereldvrede. Of de mensheid alsjeblieft iets aardiger voor elkaar mag zijn?
We waren in de buurt van Dalfsen. 
Je moet vanuit het dorp de Overijsselse Vecht oversteken, richting Millingen en dan rechtsaf langs Kasteel Rechteren. Dat is de Tolhuisweg. De eerstvolgende mogelijkheid om linksaf te gaan is bij de Markeweg en zo kom je in Hessum. Op het punt waar de smalle steentjesweg een scherpe bocht naar rechts maakt ligt, even rechtslinks, de Driehoeksweg. Die is een beetje verborgen en het is ook niet meer dan een veldweg met aan het eind, tussen de bomen, drie of vier huizen. Nu komen we er, want het middelste perceel heet Het Driehoeksnest. Hier ligt, naast een modern woonhuis, een klein boerderijtje dat tegenwoordig dienst doet als Bed & Breakfast. 
Daar in de tuin stonden we op het moment waarop ik die lichtschicht zag. Tussen de bomen door. Alsof iemand hoog in de lucht een spiegel op de zon richtte. Of als vuurwerk, maar dan zonder knal. Zoiets had ik nog nooit gezien.
De volgende dag waren we in Ommen en het leek er op dat mijn wens was uitgekomen. Alle medewerkers van de supermarkt waren even vriendelijk en aardig. Op straat zei iedereen ‘goedendag’ en de politie bekeurde ons niet, ondanks het feit dat wij geen parkeerschijf hadden. Onze autoradio werd niet gestolen, al zat het frontje er per ongeluk nog op. Wildvreemde vrouwen bogen zich over de kinderwagen en bestookten ons met complimentjes. Welgemeend zeiden ze dat onze prachtige dochter prachtig is.
Weer een dag later deden we boodschappen in Raalte. Ook hier was iedereen gemoedelijk, vriendelijk en gastvrij. Het viel me op hoe rustig het was in de winkelstraat. Hoe geduldig de mensen waren in de rij bij de kassa van Albert Heijn. Totaal anders dan ik gewend ben.
Was dit simpelweg het verschil tussen Overijssel en de randstad of was mijn wens echt uitgekomen? Zou de wereld opeens sympathieker geworden zijn? Ik dacht werkelijk even dat er een wonder was gebeurt. 
Aan het eind van de week waren wij zelf helemaal ontspannen. We hadden gewandeld in prachtig herfstweer door bossen en velden. De geitjes gevoerd, gezocht naar blaadjes voor herfstcollages, geknutseld en getekend met vetkrijtjes. Geitjes gevoerd, foto’s gemaakt en vanuit bed door het dakraam naar een heldere sterrenhemel gekeken. Maar een vallende ster zag ik niet meer. Het bleef bij die ene wens.
En toen gingen we naar huis. Hoe dichter we bij Utrecht kwamen hoe dichter een bumperklever achter ons kwam rijden. Het werd drukker en de mensen leken op slag sacherijniger. Ook het weer werd minder. Op de radio hoorden we nieuwsberichten over moord en doodslag en thuis in een oude krant las ik dat de vallende ster die ik gezien had helemaal geen ster was. Het bleek maar een meteoriet te zijn geweest.