Achel, België. De vorige week heb ik me twee dagen fulltime bezig gehouden met de vraag: ‘Wat is een goede cameraman?’ Een regionale omroep zocht cameralieden en ik mocht plaats nemen in de sollicitatiecommissie. Veertien gesprekken hebben we gevoerd.
Zaterdagavond zat ik in een Belgisch restaurant met Jan en Annie de Rooij. De levende rallylegende en eigenaar van een gigantisch transportbedrijf had ons uitgenodigd aan het eind van een lange draaidag. Zo’n aanbod kan en mag je niet afslaan. Dus heb ik het thuisfront gebeld met de mededeling dat het een paar uur later zou worden.
Halverwege de avond moest ik aan een paar sollicitanten denken. En opnieuw aan de vraag wat er allemaal van een cameraman verwacht wordt.
Iedereen kan leren hoe je een camera bedient. Ook de basisregels van compositie zijn niet heel ingewikkeld. Wie hard zijn best doet komt al gauw tot een aardig filmpje. Om een redelijke cameraman te worden moet je vooral veel vlieguren maken.
Als je cameraman bent of denkt dat het zover is, begint het pas. Dan moet je op pad met wispelturige verslaggevers, onzekere presentatrices en nurkse regisseurs. En of je daar maar even mee wil dealen? Voor je het weet zit je aan tafel met een rockster, een minister, topsporters, leden van het koningshuis of de man die zaterdag officieel afscheid nam van de rallysport en Dakar in het bijzonder.
In de oude racetruck, waarmee hij ooit Parijs-Dakar won, heeft Jan de Rooij zijn laatste rondjes voor het publiek op het Eurocircuit gereden. Wij hebben hem thuis opgehaald, zijn met hem meegereden naar Valkenswaard en volgden met de camera voor RTL GP elke stap die hij zette, tot hij weer thuis was. In de keuken hebben we nog een lang interview met Jan en Annie opgenomen.
Tussen de bedrijven door vroeg Jan of de heren van de televisie het misschien leuk vonden om een hapje mee te gaan eten.
Eerder op de dag had ik weer eens gezien hoe mateloos populair de man is in het wereldje dat de Dakarrally zo mooi vindt. Hij heeft honderden handtekeningen uitgedeeld en is tientallen keren op de foto gegaan met iemand die dat graag wilde of met de kinderen van een vader die dat nodig vond. Jan de Rooij is absoluut een fenomeen. Zijn oude DAF trucks zijn inmiddels museumstukken.
Het werd reuze gezellig in het restaurant. Vooral dankzij het geweldige gevoel voor humor van de regisseur en de producent. Zelfs Jan en Annie zaten op de praatstoel. Maar ik durf ook met een gerust hart te verklaren dat de cameraploeg er zeker toe heeft bijgedragen dat er flink gelachen werd.
Nou houd ik er niet van om mezelf op de borst te kloppen en ik zal ook gelijk toegeven dat ik aan het eind van de avond door vermoeidheid inkakte. Waar het om gaat is dat het sociale aspect misschien wel het belangrijkste is waar een goede cameraman (en geluidsman) aan moet voldoen. Je moet je als een soort kameleon aanpassen aan de meest uiteenlopende situaties en gezelschappen.
Zo komen we terug bij de reeks sollicitatiegesprekken en de vraag wat een goede cameraman is. Ik heb zeer ervaren cameramannen voorbij zien komen waarbij ik me af vroeg of ze sociaal sterk genoeg waren, ik heb veel middelmaat gezien en een jonge knul die absoluut heel ver komt, omdat hij gretig was, leergierig en slim. Hij sprak met zoveel passie en liefde over het vak dat hij mij ervan overtuigde dat het met de technische kant van camerawerk wel goed komt. Maar dit talent was in mijn ogen vooral sociaal zeer vaardig.
Ik zal zijn naam hier niet opschrijven, hoewel ik zeker weet dat dit ventje niet naast zijn schoenen gaat lopen. Wel ga ik die naam onthouden en ik weet zeker dat hij op een dag op de aftiteling van een prachtig programma staat. Over een paar jaar -of misschien zelfs eerder- zit hij aan tafel met burgemeesters, directeuren van grote bedrijven of andere beroemdheden en dan gaat hij zich probleemloos staande houden. Waarschijnlijk kan hij die mensen zelfs een leuke avond bezorgen, wat het vertrouwen en het filmen weer ten goede komt!
Zaterdagavond zat ik in een Belgisch restaurant met Jan en Annie de Rooij. De levende rallylegende en eigenaar van een gigantisch transportbedrijf had ons uitgenodigd aan het eind van een lange draaidag. Zo’n aanbod kan en mag je niet afslaan. Dus heb ik het thuisfront gebeld met de mededeling dat het een paar uur later zou worden.
Halverwege de avond moest ik aan een paar sollicitanten denken. En opnieuw aan de vraag wat er allemaal van een cameraman verwacht wordt.
Iedereen kan leren hoe je een camera bedient. Ook de basisregels van compositie zijn niet heel ingewikkeld. Wie hard zijn best doet komt al gauw tot een aardig filmpje. Om een redelijke cameraman te worden moet je vooral veel vlieguren maken.
Als je cameraman bent of denkt dat het zover is, begint het pas. Dan moet je op pad met wispelturige verslaggevers, onzekere presentatrices en nurkse regisseurs. En of je daar maar even mee wil dealen? Voor je het weet zit je aan tafel met een rockster, een minister, topsporters, leden van het koningshuis of de man die zaterdag officieel afscheid nam van de rallysport en Dakar in het bijzonder.
In de oude racetruck, waarmee hij ooit Parijs-Dakar won, heeft Jan de Rooij zijn laatste rondjes voor het publiek op het Eurocircuit gereden. Wij hebben hem thuis opgehaald, zijn met hem meegereden naar Valkenswaard en volgden met de camera voor RTL GP elke stap die hij zette, tot hij weer thuis was. In de keuken hebben we nog een lang interview met Jan en Annie opgenomen.
Tussen de bedrijven door vroeg Jan of de heren van de televisie het misschien leuk vonden om een hapje mee te gaan eten.
Eerder op de dag had ik weer eens gezien hoe mateloos populair de man is in het wereldje dat de Dakarrally zo mooi vindt. Hij heeft honderden handtekeningen uitgedeeld en is tientallen keren op de foto gegaan met iemand die dat graag wilde of met de kinderen van een vader die dat nodig vond. Jan de Rooij is absoluut een fenomeen. Zijn oude DAF trucks zijn inmiddels museumstukken.
Het werd reuze gezellig in het restaurant. Vooral dankzij het geweldige gevoel voor humor van de regisseur en de producent. Zelfs Jan en Annie zaten op de praatstoel. Maar ik durf ook met een gerust hart te verklaren dat de cameraploeg er zeker toe heeft bijgedragen dat er flink gelachen werd.
Nou houd ik er niet van om mezelf op de borst te kloppen en ik zal ook gelijk toegeven dat ik aan het eind van de avond door vermoeidheid inkakte. Waar het om gaat is dat het sociale aspect misschien wel het belangrijkste is waar een goede cameraman (en geluidsman) aan moet voldoen. Je moet je als een soort kameleon aanpassen aan de meest uiteenlopende situaties en gezelschappen.
Zo komen we terug bij de reeks sollicitatiegesprekken en de vraag wat een goede cameraman is. Ik heb zeer ervaren cameramannen voorbij zien komen waarbij ik me af vroeg of ze sociaal sterk genoeg waren, ik heb veel middelmaat gezien en een jonge knul die absoluut heel ver komt, omdat hij gretig was, leergierig en slim. Hij sprak met zoveel passie en liefde over het vak dat hij mij ervan overtuigde dat het met de technische kant van camerawerk wel goed komt. Maar dit talent was in mijn ogen vooral sociaal zeer vaardig.
Ik zal zijn naam hier niet opschrijven, hoewel ik zeker weet dat dit ventje niet naast zijn schoenen gaat lopen. Wel ga ik die naam onthouden en ik weet zeker dat hij op een dag op de aftiteling van een prachtig programma staat. Over een paar jaar -of misschien zelfs eerder- zit hij aan tafel met burgemeesters, directeuren van grote bedrijven of andere beroemdheden en dan gaat hij zich probleemloos staande houden. Waarschijnlijk kan hij die mensen zelfs een leuke avond bezorgen, wat het vertrouwen en het filmen weer ten goede komt!
Sommige mensen hebben zoveel vertrouwen in me dat ik de lifetime-achievement award even bij me mocht houden. Wat dan wellicht weer minder verstandig is....
Ik heb bijna nooit gesolliciteerd,ik ben altijd ontdekt.
BeantwoordenVerwijderenJan-Rein onderstaande webstek echt iets voor jou:
www.hard-werken.nl