wiebeliewobski

Alkmaar. Dick Advocaat werd gepresenteerd als interim coach van AZ in het rode stadion dat nog niet zo lang geleden van Dirk was. Sindsdien was ik er niet meer geweest. De letters DSB zijn van het dak gehaald en dat ziet er behoorlijk troosteloos uit. Maar vandaag viel er iets te vieren.
In de perskamer, ook wel de Co Adriaansezaal genoemd, stonden een stuk of tien camera’s. Wachten op de Kleine Generaal. Wij van de NOS, een ploeg van Eredivisie Live, Al Jazeera, RTV Noord Holland, AZ TV, de VRT en RTBF, een Jakhals en verschillende internetcamjo’s. Bijna alle camera’s stonden op een podium, achter in de zaal. Er zat een meter of vijftien tussen het cameraplatform en het podium waarop de hoofdrolspelers van de persconferentie plaats namen.
Wij hadden buiten de aankomst van Advocaat gedraaid. Eerst bij de slagboom en, na een sprintje, ook op de parkeerplaats. Het leukste deel van de reportage was ‘in the pocket’. Nu moest ik snel een plekje veilig stellen, want het was druk in de perskamer. Bovendien werden wij aan de satellietwagen gekoppeld, zodat ons beeld en geluid direct naar Hilversum gestraald kon worden en binnen een paar minuten in de middaguitzending te zien zou zijn.
Ik nam haastig plaats op het podium en maakte een klassieke fout. Daar kwam ik pas achter toen de persconferentie begonnen was en ik ontdekte dat mijn shot geen seconde stil stond. Het podium zag er degelijk uit, maar bleek niet stevig genoeg. Omdat al die cameramensen toch een heel klein beetje bewogen ging het licht op en neer. Niet veel, maar omdat mijn shot helemaal ingezoomd was zag je alles. De kleinste trilling werd over die afstand een behoorlijke wiebel. Alsof ik Dick Advocaat vanuit een bootje filmde.
Mijn collega Wichert had het verderop veel slimmer aangepakt. Hij stond zelf op dat podium, maar zijn statief stond er net naast. Gewoon op de grond.
Hoe vaak heb ik nou zo’n persconferentie gedraaid? Het is alweer een tijdje geleden. Soms gaat het goed. Maar geen excuus telt. Ik had het kunnen weten. Toch ben ik als een kuddedier tussen al die collega’s gaan staan en er ouderwets ingestonken.
Er stapte iemand van het podium af. Een verslaggever ging even zitten. De cameraman naast me rechtte zijn rug. Ikzelf keek onrustig om me heen... Het werd er niet beter op. Maar een alternatief was er niet. De NOS mocht als eerste vragen stellen, dus voor ik iets kon ondernemen om het probleem op te lossen waren wij aan de beurt. Het shot trilde. Ik was geklopt!
Nou zou je zeggen dat een cameraman hiervan leert. Dat is ook wel zo, want de komende tijd zal ik mijn statief naast zo’n podium zetten. Nu ben ik weer alert. Maar ik weet ook zeker dat het zo niet werkt. De komende maanden kom ik niet in een vergelijkbare situatie. Een volgende keer dat me dit overkomt zijn de omstandigheden weer net even anders.
Je kan honderd jaar cameraman zijn, alles meegemaakt hebben en toch zijn er elke dag weer valkuilen. Nieuwe stenen waaraan de ezel zich flink kan stoten. Dat is het leuke van ons vak. Die variatie, de afwisseling en telkens andere toestanden. Maar soms is het ook heel irritant.