kou

Venlo. Wat kou betreft spreekt hier een watje. Ik haat blauwbekken, sta al spoedig rillend op mijn benen, ben allergisch voor een frisse nek, heb niks met skiën of snowboarden en krijg direct kippenvel als op televisie iemand gaat wakduiken. Alleen de Elfstedentocht vind ik een mooi winters fenomeen. Doe mij voor de rest maar tropische eilanden, korte broeken en het hele jaar 24 graden Celsius of meer. Ik ben een onbewolkt en zonnig type. Lang leve de zomer!
Als je er zo over denkt moet je in deze tijd van het jaar natuurlijk geen voetbalwedstrijden willen filmen. Dat is koukleumen tot de macht tien. Anderhalf uur stil staan op een tochtige locatie. Kabels trekken in weer en wind. Dit is meer het seizoen voor aangename binnenprojecten.
Toch heb ik dit weekend drie voetbalwedstrijden gedaan. De potjes waren in de aanbieding. Vrijdag Cambuur – Veendam, met één camera in de Jupiler League. Zaterdag naar Roda voor de topper tegen FC Utrecht. Daarna door naar Venlo, om op zondagmiddag de wedstrijd VVV – Feijenoord te coveren voor de NOS en EredivisieLive.
Genoeg buiten om een week lang rozig te zijn.
Het nieuwe thermo-setje, uitgezocht door mijn hoofdsponsor (wie wil er geen hoofdsponsor zijn bij iemand met een chocolade-cyste in het hoofd?), had ik vrijdag achter de hand gehouden voor de rest van het weekend. Ik stond in Leeuwarden met mijn gewone lange onderbroek. Het was -3, maar de gevoelstemperatuur bleek volgens een meteorologische website rond de -10 te schommelen. In het stadion van Cambuur cirkelde een koude oosten wind die zelfs de voetjes bereikte.
Afzien is het juiste woord. De commentator naast me was ingepakt als een eskimo met griepverschijnselen. Hij had het goed begrepen met zijn moonboots, slaapzak, winterjas, dekentje, muts, handschoenen en wollen onderbroek. Het enige wat je van hem nog kon zien was een pratend mondje en dat bleef voortdurend in beweging. Na afloop, tijdens het loswrikken van de ijspegel aan mijn neus, heb ik me voorgenomen om me de rest van dit weekend niet meer te laten foppen.
Zaterdag in Kerkrade was ik dan ook klaar voor een expeditie naar de Zuidpool. De professionele basislaag van Odlo deed zo goed zijn werk dat ik het thuis, tijdens het aankleden, bloedheet had. Maar ook in het stadion vond ik het warm. Dat kwam wellicht ook door de heaters die aan het dak hingen en het feit dat ik op een beschut plekje stond.
Ik had het weer eens precies verkeerd om gedaan.
Zondagmorgen in een hotelkamertje te Venlo twijfelde ik hevig toen ik naakt voor mijn tas met winterkleding stond. Wat zou ik aantrekken en wat niet? Er lagen genoeg spullen voor drie weken Vancouver. Het sneeuwde nog niet, maar de eerste vlokjes konden elk moment neerdwarrelen. Weer zou ik een hele dag in zo’n voetbalstadion rondhangen en dit stadion heette ook nog eens ‘De Koel’.
Gedurende het opbouwen was ik blij met al mijn laagjes. Het ging nat sneeuwen en op de positie van mijn camera waaide een guur windje. Tot ik helemaal klaar was voor de aftrap en opeens mijn lens besloeg. Kennelijk had ook deze tribune zo’n energieverslindende warmtebronnen aan het dak hangen en het hok waarin de camera’s 1 en 2 boven elkaar stonden fungeerde als schoorsteen. Niet alleen de lens had last van condens. Ook ik.
Met de camera kwam het uiteindelijk goed. Die was precies op tijd op temperatuur. Ikzelf heb de hele wedstrijd staan puffen. Deels omdat ik het filmen van voetbal op de een of andere manier een spannende aangelegenheid blijf vinden en deels omdat ik alweer veel te veel kleding aan had.
Het blijft gedoe, winter sport.