lunch

Soest. Ik wilde vandaag eigenlijk een stukje schrijven over vriendschap. Dat het belangrijk is om zo veel mogelijk vrienden te hebben als je 16 bent, maar naar mate je ouder wordt gaat het vooral om kwaliteit. Met een paar vrienden ben ik dolgelukkig. Als ik er aan het eind van de rit zes over heb is dat voldoende...
Ik wilde schrijven over de intensiteit van vriendschap en dat het echt niet belangrijk is om elkaar vaak te zien. Bij mijn beste vrienden hoef ik me daar juist nooit druk over te maken. We willen elkaar het liefst elke dag spreken of omhelzen, maar als het een jaar niet lukt is er geen man overboord. Het gaat om de intensiteit. Elkaar begrijpen en aanvoelen. Gelijk het goede verhaal vertellen, lachen om dezelfde slechte grappen. Vertrouwen, golflente en er zijn als het nodig is.
Vandaag was ik op pad met een vriend. Een man waar ik hyves niet voor nodig heb, of Linked in. Wij zien elkaar zelden, maar ik denk elke dag even aan hem. En hij aan mij. Dat weet ik gewoon zeker. De grap is dat het altijd feest is àls we elkaar zien of spreken. Die twinkel in zijn ogen zegt mij genoeg. Komt het er op aan dan zal hij voor me bidden en voor me vechten. Met me lachen en met me grienen. En dat is geheel wederzijds.
Maar daar gaat dit verhaal niet over. Er is iets tussen gekomen. Deze blog gaat over een bijzonder sterk beeld, want toen wij samen vanmiddag een bespreking in de buurt van Arnhem hadden, kwam de wereldberoemde foto van de bouwers van Empire Statbuilding ter sprake. Je weet wel, die mannetjes die op een balk hoog boven New York zaten te lunchen. Niks geen harnas en veiligheidskoord. Iedereen kent het shot, dat kan niet anders. Het is zo’n plaatje dat eeuwig in ieders geheugen blijft hangen, omdat het zo fascinerend is. En vanavond kreeg ik van mijn vriend een mailtje met deze prachtige foto. Gejat van het internet.
Als ik die foto zie moet ik altijd denken aan Menno Bentveld en mijn eerste opnamen voor Jules Unlimited. Ik wilde dolgraag voor dat programma draaien, had een keer eerder als second unit wat gefilmd en kreeg mijn echte vuurdoop bij een reportage over de bouw van een gigantisch pakhuis in de buurt van Tilburg. Bloednerveus was ik.
In het script stond een scène waarin Menno op de top van de constructie een tekst moest doen. Zo hoog mogelijk, op een smalle balk. Ik dacht direct aan die bewuste foto uit New York en offerde mijn lunchpakketje op voor een goed shot. Zelf werd ik door een hijskraan opgetakeld, zodat ik net iets hoger dan de presentator zou hangen. Het was een hachelijke situatie, maar een prachtig shot. Bijna net zo mooi als het beeld dat ons geinspireerd had...
Als ik die foto zie moet ik dus aan Menno denken en als Menno mij ziet refereert hij met enige regelmaat aan deze spannende lunch in Tilburg. Het eerste avontuur dat we samen beleefd hebben. Er zouden nog veel Jules Unlimited items volgen. Precies 50, zei de neuroot die alles in lijstjes heeft bijgehouden, waarvan 19 met Menno. Maar die eerste zal ik nooit vergeten, al word ik zo dement als een deur.
Ach, wat is het toch ontzettend jammer dat de VARA is gestopt met Jules Unlimited...