op de rand van 2010

Utrecht. Nog even achterom kijken. 2009 is voor mij het jaar van de verandering. Mijn leventje zal nooit meer zo onbezorgd zijn als een jaar geleden. Drie gebeurtenissen hebben alles op z’n kop gezet.

1.
Om te beginnen ben ik voor mezelf begonnen. Het moment had ik niet ongelukkiger kunnen kiezen. Al snel na mijn start als zelfstandig ondernemer werd duidelijk dat de financiele crisis ook gevolgen zou hebben voor de mediawereld. Met name commerciële zenders bestelden minder programma’s, grote sponsors haakten af en er werden minder risico’s genomen. Met als gevolg dat er ook voor freelance cameramensen minder werk was. Ik had mijn beslissing genomen en kon niet zonder gezichtsverlies terug. Bovendien wilde ik dat niet. Per slot van rekening had ik niet zomaar die knoop doorgehakt.
Toch is 2009 voor mij, zakelijk gezien, een goed jaar geworden. Van de crisis heb ik nog geen last gehad, maar ik kan het ook niet goed vergelijken met andere jaren. In het begin van het jaar kon ik mijn klussen nog uitkiezen, aan het eind was ik blij als ik vier of vijf dagen werk had. Er zijn best een paar momenten geweest waarop ik de billen heb samengeknepen. Vooral wanneer ik weer eens paniekverhalen hoorde van collega’s die te weinig werk hadden of bij het lezen van verontrustende mailtjes die verschillende facilitaire bedrijven aan haar freelancers stuurden. 
Gelukkig bleef de telefoon rinkelen. Mijn doelstelling is gehaald. Uiteindelijk heb ik voor meer dan twintig verschillende opdrachtgevers gewerkt en een kijkje kunnen nemen in de keuken van alle facilitaire bedrijven. Ik heb nieuwe producenten leren kennen en gewerkt aan een paar eigen producties. Vooral op het zakelijke vlak heb ik veel geleerd.
Alleen had ik gehoopt om bij meer nieuwe (aansprekende) programma’s binnen te komen. Dat viel -mede door de crisis- een beetje tegen. Ik moet het hebben van mijn bestaande netwerk. Desondanks heeft het freelancen meer dan genoeg positieve verrassingen opgeleverd. Zo heb ik een aantal zeer geschikte geluidsmensen leren kennen. Ik heb ontdekt dat het wereldje groter is dan ik altijd dacht en gezien dat de verschillende facilitaire bedrijven van zichzelf denken dat ze uniek zijn, maar over het algemeen lijken ze toch sterk op elkaar.
Ik heb een risico genomen en ben me ter dege bewust van het feit dat ik het vanaf nu zelf moet doen. Ik kan niet terug vallen op een organisatie of iemand anders de schuld geven als het mis gaat. Dat is en blijft de komende jaren spannend.

2.
Het overlijden van collega en vriend Cees Blankestijn heeft er bij mij flink ingehakt. In januari zijn we nog gaan vieren dat we allebei freelance waren, maar niet lang na dit etentje ontdekten artsen kanker bij de 34-jarige geluidsman. In april is hij overleden, zes weken na de geboorte van zijn tweede dochtertje. 
Dat het zo snel kan gaan is schokkend. Zo jong en vitaal. Zo onmisbaar. 
De dag waarop ik met vijf collega’s zijn kist naar de laatste rustplaats mocht dragen zal ik nooit vergeten. Het is tot nu toe de meest droevige gebeurtenis in mijn leven. 
Er gaat geen dag voorbij zonder aan hem te denken. Of het nou is op de carpoolplaats bij De Meern, waar wij altijd afspraken als we samen werkten. Of als ik mijn dochtertje in de ogen kijk. Als ik door de telefoonlijst van mijn gsm scrol en daar zijn naam nog zie staan. Als ik een klus doe die ik een jaar geleden met hem draaide. Op plekken waar we samen hebben staan filmen of als ik rij op het punt waarop ik hem aan de telefoon kreeg toen hij al heel ziek was en mij vertelde dat hij dood zou gaan. Wanneer ik bepaalde muziek hoor of als anderen over hem beginnen. Moet ik door gaan?
Er waren nogal wat paralellen naar mijn leven. Ongeveer even oud, net freelance, twee kleine kindjes, even bezeten van ons vak... Alleen is hij er niet meer en dat is heel oneerlijk. 
Het gemis is groot en ik realiseer me nu pas echt hoe kwetsbaar we zijn. Dat we moeten genieten van wat we hebben. Hoe belangrijk vriendschappen en liefde daadwerkelijk zijn. 

3.
En als we het over de liefde hebben dan kom ik direct bij de geboorte van mijn dochter Imme, op 11 juli 2009. Ik dacht dat het weer een jongentje zou worden en was dus super blij verrast. Nu ben ik dubbel papa en dat is een groot feest. Twee gezonde kinderen, wat wil je nog meer?
Maar het is ook zwaarder dan ik had verwacht. Zeker in dit eerste jaar kom ik chronisch tijd tekort. Het liefst ben ik er altijd voor mij gezinnetje, maar er moet ook brood op de plank. En dan heb ik nog een tijdverslindende hobby, duizend-en-een idealen, dromen en plannen. Het bijhouden van het fotoarchief, het eventueel monteren van alle homevideo’s, afspreken met vrienden, iets doen aan sport en klussen in huis en tuin; het schiet er voorlopig allemaal bij in.
Het zou fijn zijn als Imme eindelijk eens uit een flesje ging drinken om haar moeder een beetje te ontzien. Maar ze is geweldig! Een prachtig mooi eigenwijsje. Alleen heb ik er een grote zorg bij voor het leven. Een dochter.... Dat wordt nog wat.