Utrecht. Haar hoofd hangt naar achteren. Alsof ze wijkt voor een beul met zwaard. Het ziet er behoorlijk dramatisch uit. Hier wordt een hartverscheurende doodstijd gevoerd. Niemand die nog iets kan doen om haar te redden. Zo wreed is de natuur.
Ik twijfel of ik naar buiten zal gaan, om bijvoorbeeld met de schep een eind te maken aan dit lijden. Een flinke klap kan voldoende zijn, maar ik durf niet.
Haar neus ligt op de koude grond. De ogen lijken niet meer dan twee holle gaten. Ze beweegt, maar zo langzaam dat je het niet of nauwelijks kan waarnemen. Ik kan het eigenlijk niet aanzien. Toch blijf ik naar dit verschrikkelijke tafereel kijken en voel me ramptoerist. Een beetje luguber is het ook, zo’n sterfscène. En dat in onze tuin.
Moet ik mijn zoon hier al aan blootstellen? Hij is twee, nog te klein voor de dood, al heeft hij het woord wel ergens opgepikt en dat vind hij bereninteressant. ‘Dood, dood, dood!’ roept hij, zonder dat meneertje Koekepeertje weet wat hij zegt. Ik negeer het maar een beetje, al vraag ik me af waar hij het vandaan heeft gehaald.
Ons roodborstje, dat hier overigens nog nooit tegen het raam heeft getikt, zit in de kale heg en hupst van takje naar takje. Er hangen alleen de lege netjes, waar de vorige week nog vetbolletjes en pinda’s in zaten. Ik voel me schuldig, omdat ik zo slecht voor onze beesten zorg.
Art staat bij het raam en zwijgt. Wat gaat er in dat kleine koppie om? Ik zit op de bank achter hem en kijk over zijn schouder mee. Weet niet wat ik moet zeggen. Hij stond daar ook toen ze bij ons in de tuin kwam. Eerst vond ik het niks, maar later leek het me toch een goed idee. Ik heb zelf nog geholpen. Art vond het geweldig. Hij was wild enthousiast. Zo’n vriendje hoort ook een beetje bij de opvoeding. Alleen heb ik me nooit gerealiseerd dat het ook zo snel weer afgelopen zou kunnen zijn. Ze zal de winter niet overleven. Dat had ik moeten weten. Om eerlijk te zijn heb ik spijt als haren op mijn hoofd.
Langzaam zakt ze verder in elkaar. Gelukkig kunnen we haar gekreun hier binnen niet horen. Het is zo zielig! Zulk lijden verdient niemand. Zelfs onze sneeuwvrouw niet.
Ik twijfel of ik naar buiten zal gaan, om bijvoorbeeld met de schep een eind te maken aan dit lijden. Een flinke klap kan voldoende zijn, maar ik durf niet.
Haar neus ligt op de koude grond. De ogen lijken niet meer dan twee holle gaten. Ze beweegt, maar zo langzaam dat je het niet of nauwelijks kan waarnemen. Ik kan het eigenlijk niet aanzien. Toch blijf ik naar dit verschrikkelijke tafereel kijken en voel me ramptoerist. Een beetje luguber is het ook, zo’n sterfscène. En dat in onze tuin.
Moet ik mijn zoon hier al aan blootstellen? Hij is twee, nog te klein voor de dood, al heeft hij het woord wel ergens opgepikt en dat vind hij bereninteressant. ‘Dood, dood, dood!’ roept hij, zonder dat meneertje Koekepeertje weet wat hij zegt. Ik negeer het maar een beetje, al vraag ik me af waar hij het vandaan heeft gehaald.
Ons roodborstje, dat hier overigens nog nooit tegen het raam heeft getikt, zit in de kale heg en hupst van takje naar takje. Er hangen alleen de lege netjes, waar de vorige week nog vetbolletjes en pinda’s in zaten. Ik voel me schuldig, omdat ik zo slecht voor onze beesten zorg.
Art staat bij het raam en zwijgt. Wat gaat er in dat kleine koppie om? Ik zit op de bank achter hem en kijk over zijn schouder mee. Weet niet wat ik moet zeggen. Hij stond daar ook toen ze bij ons in de tuin kwam. Eerst vond ik het niks, maar later leek het me toch een goed idee. Ik heb zelf nog geholpen. Art vond het geweldig. Hij was wild enthousiast. Zo’n vriendje hoort ook een beetje bij de opvoeding. Alleen heb ik me nooit gerealiseerd dat het ook zo snel weer afgelopen zou kunnen zijn. Ze zal de winter niet overleven. Dat had ik moeten weten. Om eerlijk te zijn heb ik spijt als haren op mijn hoofd.
Langzaam zakt ze verder in elkaar. Gelukkig kunnen we haar gekreun hier binnen niet horen. Het is zo zielig! Zulk lijden verdient niemand. Zelfs onze sneeuwvrouw niet.
maak eens een grote appel en een peer,dat is niet zo akelig om te zien als ze ineen schrompelen!omarein.
BeantwoordenVerwijderenprachtig verhaal! off-screen laten vertellen onder bewegende plaatjes en je hebt een prachtig stukje t.v.
BeantwoordenVerwijderen