bouwen papa!

Utrecht. Sinterklaas wist heus wel dat Art meer van graafmachines, vrachtauto’s, vliegtuigen en betonmolens houdt, maar de oude vrek moest zo nodig iets kopen waar zijn zusje over een paar jaar ook plezier aan beleefd en dus zit ik nu te spelen met de Duplo dierentuin, terwijl mijn zoon er de hele tijd een parkeergarage van wil maken. De olifant moet aan de kant, want de vuilnisauto is geland. Er naast komen het witte busje, de blauwe hijskraan en tractor met aanhangertje. De betonmolen van Joost moet op de plek van de giraffe. En als ik bijna klaar ben met mijn ingewikkelde constructie van gekleurde vierkante blokjes gooit Art alles omver.
‘Moet kapot.’
‘Papa nieuwe bouwen!’
Ik ga even tot tien tellen. Het was zo’n mooie dierentuin! Wat ik bedacht had leek geniaal, maar niemand heeft het gezien. De niveauverschillen, het trapje en de leeuwenrots. Alles voor niets. En het was nog lang niet klaar.
‘Zullen we garage maken?’ vraagt Art met een uitgestreken smoeltje. Eigenlijk vraagt hij om een draai om zijn oren, maar ik smelt. Alweer.
Het gaat nu even niet om mij en wat ik wil, dat weet ik ook wel. Toch verheug ik me op de dag waarop ik hem kan verrassen met prachtige kastelen of andere grootse bouwwerken. Dat ik ’s avonds, als hij in bed ligt, aan de slag ga met alle blokjes die er zijn en de volgende morgen een uitzinnig blije zoon heb.
Zo kan ik me nog herinneren dat er vroeger op de tafel in de woonkamer opeens een prachtig Lego-landhuis stond als ik ’s ochtends beneden kwam. Dan had mijn vader alle blokjes gesorteerd in de speciale bakjes en daarna lekker zitten bouwen terwijl ik sliep.
Nu ik er zo over denk realiseer ik me dat samen spelen helemaal niet leuk is met Lego of Duplo. Je wil rustig in je eentje werken aan een project en vooral alle steentjes voor jezelf hebben. Het is heel onhandig als het andere kind ook iets maakt en opeens dezelfde hoekjes, dakjes of poppetjes nodig heeft.
Toch probeer ik het dagelijks een keer of tien.
Samen bouwen Art en ik een garage voor olifanten en vrachtauto’s. Op zijn verzoek. Maar telkens als het iets dreigt te worden maakt hij er iets heel anders van, krijg ik de plankjes voor het dak niet of hij gooit de nog wankele constructie alweer omver.
‘Niet huilen papa!’
‘Nieuwe maken.’
‘Bouwen moet je!’