Een enthousiast televisieteam, de opgewonden beveiliger en een PVVer.
Almere. Het is alweer lang geleden. Ons land was nog in rep en roer. Elke scheet die de Partij voor de Vrijheid liet was in die dagen groot nieuws. Tijdens de coalitieonderhandelingen voor een nieuwe Gemeenteraad in Almere pakte zelfs de landelijke media groots uit. Geert Wilders had net zijn eerste appelflauwte gehad, in een Duits hotel. Het was een paar weken voor de grote leider aan een hartaanval zou bezwijken.
De heer de Roon was fractievoorzitter van de PVV in Almere en hij had in al zijn wijsheid besloten dat het hem niet zou lukken om een breed gedragen coalitie te vormen. Volgens hem was zijn partij door de rest in de oppositie gedrukt, maar daar waren die anderen het uiteraard niet mee eens. In een raadsvergadering moest hier eens stevig over gedebatteerd worden. Daar was ik voor het programma NOVA (in die jaren het bekendste actualiteitenprogramma) bij.
Wij wilden vooraf het PVV raadslid De Roon interviewen, om hem een reactie te vragen. Een paar simpele vragen in het kader van ‘hoor en wederhoor’, want we hadden al gesprekken met fractievoorzitters van andere partijen opgenomen. De enige die niet te bereiken was, dat was de man van de PVV en daar draaide nou juist alles om.
Wij wachten. De raadsvergadering bestond uit twee delen. Een kort gedeelte om zeven uur, dan een schorsing met allerlei besprekingen in achterkamertjes en vanaf half tien een echte vergadering in de grote raadszaal. Na die eerste plenaire bijeenkomst stond de NOVA-ploeg te posten bij de uitgang. Camera en microfoon in de aanslag. De heer de Roon zou niet kunnen ontsnappen.
Ik moet toegeven dat het mij was opgevallen hoeveel extra veiligheidsmaatregelen in en rond het Gemeentehuis van Almere waren getroffen. Het stikte er van de mannen in zwarte pakken met ‘oortjes’ en portofoons. Die keken allemaal streng om zich heen en dat werkte mijns inziens niet sfeerverhogend.
De Roon kwam er aan. Hij liep recht op ons af. Dat kon ook niet anders, want wij stonden nogal in de weg. De verslaggever vroeg of hij een paar vragen mocht stellen, maar de man bleef angstvallig naar de grond kijken en liep door. Dat was een reden voor de televisieploeg om achter hem aan te gaan en de verslaggever probeerde het nog eens. Hij stelde de volstrekt logische vraag waarom de PVV niet wilde reageren. Als de man was gestopt, vriendelijk had uitgelegd dat hij eerst met de raad in debat wilde gaan en gevraagd had of we hem met rust wilden laten, dan hadden we dat zeker gedaan. Nu werd het een ding. Een achtervolging.
Alleen had de televisieploeg even geen rekening gehouden met Bokito. Die was er ook. Gehuld in zo’n zwart pak en uitgerust met zo’n ‘oortje’. Deze gorilla van de beveiliging was, net als de PVVer, niet in voor een gezellig gesprek. Hij dook bovenop ons. Greep mij bij de arm waarmee ik de camera op mijn schouder vast hield, kneep hard en trok aan me. De camera kletterde bijna op de grond. Je moet weten dat in die tijd de camera’s nog behoorlijk aan de prijs waren en dus beschermden wij die zware apparaten altijd met ons leven.
Het werd onbedoeld een heel gedoe. De Roon ontsnapte en zal de beveiliger dankbaar zijn geweest, maar een mevrouw van het Gemeentehuis schaamde zich kapot. Zij had wel in de gaten dat dit geen gang van zaken was. Natuurlijk was de televisieploeg enthousiast achter het raadslid aangehold en hadden ze een deur gepasseerd waar kennelijk geen cameraploegen doorheen mochten, maar dat had niet met lijfstraffen opgelost hoeven worden.
De camera snorde natuurlijk door en legde alles vast. Nieteens voor uitzending, maar als bewijsmateriaal ofzo. De verslaggever en cameraman waren behoorlijk over de rooie. Hun opdracht was mislukt, ze zouden er allebei een beurse bovenarm aan over houden, maar ze waren vooral kwaad omdat je kennelijk niet meer normaal je werk kan doen. Het is allemaal zo opgefokt tegenwoordig.
Later heb ik, mede dankzij dit incident, wel een belangrijk vraagstuk opgelost waar ik al een tijd mee rond liep. Ik heb me in die dagen namelijk afgevraagd waar toch al die mensen vandaan kwamen die op Geert Wilders en zijn PVV stemden. Het verbaasde mij dat zoveel mensen de extreme standpunten van die partij steunden. Tot ik me realiseerde dat de PVV-aanhang helemaal niet bestond uit mensen met hele gekke denkbeelden. Het waren gewoon de landgenoten die helemaal niet zelfstandig konden denken; al die beveiligers kozen natuurlijk voor de PVV en maakten de partij groot. Stomweg om hun eigen business in stand te houden.
Gelukkig is deze hype overgewaaid en is Nederland alweer een tijdje rustig, vredig, tolerant en ruimdenkend.
Almere. Het is alweer lang geleden. Ons land was nog in rep en roer. Elke scheet die de Partij voor de Vrijheid liet was in die dagen groot nieuws. Tijdens de coalitieonderhandelingen voor een nieuwe Gemeenteraad in Almere pakte zelfs de landelijke media groots uit. Geert Wilders had net zijn eerste appelflauwte gehad, in een Duits hotel. Het was een paar weken voor de grote leider aan een hartaanval zou bezwijken.
De heer de Roon was fractievoorzitter van de PVV in Almere en hij had in al zijn wijsheid besloten dat het hem niet zou lukken om een breed gedragen coalitie te vormen. Volgens hem was zijn partij door de rest in de oppositie gedrukt, maar daar waren die anderen het uiteraard niet mee eens. In een raadsvergadering moest hier eens stevig over gedebatteerd worden. Daar was ik voor het programma NOVA (in die jaren het bekendste actualiteitenprogramma) bij.
Wij wilden vooraf het PVV raadslid De Roon interviewen, om hem een reactie te vragen. Een paar simpele vragen in het kader van ‘hoor en wederhoor’, want we hadden al gesprekken met fractievoorzitters van andere partijen opgenomen. De enige die niet te bereiken was, dat was de man van de PVV en daar draaide nou juist alles om.
Wij wachten. De raadsvergadering bestond uit twee delen. Een kort gedeelte om zeven uur, dan een schorsing met allerlei besprekingen in achterkamertjes en vanaf half tien een echte vergadering in de grote raadszaal. Na die eerste plenaire bijeenkomst stond de NOVA-ploeg te posten bij de uitgang. Camera en microfoon in de aanslag. De heer de Roon zou niet kunnen ontsnappen.
Ik moet toegeven dat het mij was opgevallen hoeveel extra veiligheidsmaatregelen in en rond het Gemeentehuis van Almere waren getroffen. Het stikte er van de mannen in zwarte pakken met ‘oortjes’ en portofoons. Die keken allemaal streng om zich heen en dat werkte mijns inziens niet sfeerverhogend.
De Roon kwam er aan. Hij liep recht op ons af. Dat kon ook niet anders, want wij stonden nogal in de weg. De verslaggever vroeg of hij een paar vragen mocht stellen, maar de man bleef angstvallig naar de grond kijken en liep door. Dat was een reden voor de televisieploeg om achter hem aan te gaan en de verslaggever probeerde het nog eens. Hij stelde de volstrekt logische vraag waarom de PVV niet wilde reageren. Als de man was gestopt, vriendelijk had uitgelegd dat hij eerst met de raad in debat wilde gaan en gevraagd had of we hem met rust wilden laten, dan hadden we dat zeker gedaan. Nu werd het een ding. Een achtervolging.
Alleen had de televisieploeg even geen rekening gehouden met Bokito. Die was er ook. Gehuld in zo’n zwart pak en uitgerust met zo’n ‘oortje’. Deze gorilla van de beveiliging was, net als de PVVer, niet in voor een gezellig gesprek. Hij dook bovenop ons. Greep mij bij de arm waarmee ik de camera op mijn schouder vast hield, kneep hard en trok aan me. De camera kletterde bijna op de grond. Je moet weten dat in die tijd de camera’s nog behoorlijk aan de prijs waren en dus beschermden wij die zware apparaten altijd met ons leven.
Het werd onbedoeld een heel gedoe. De Roon ontsnapte en zal de beveiliger dankbaar zijn geweest, maar een mevrouw van het Gemeentehuis schaamde zich kapot. Zij had wel in de gaten dat dit geen gang van zaken was. Natuurlijk was de televisieploeg enthousiast achter het raadslid aangehold en hadden ze een deur gepasseerd waar kennelijk geen cameraploegen doorheen mochten, maar dat had niet met lijfstraffen opgelost hoeven worden.
De camera snorde natuurlijk door en legde alles vast. Nieteens voor uitzending, maar als bewijsmateriaal ofzo. De verslaggever en cameraman waren behoorlijk over de rooie. Hun opdracht was mislukt, ze zouden er allebei een beurse bovenarm aan over houden, maar ze waren vooral kwaad omdat je kennelijk niet meer normaal je werk kan doen. Het is allemaal zo opgefokt tegenwoordig.
Later heb ik, mede dankzij dit incident, wel een belangrijk vraagstuk opgelost waar ik al een tijd mee rond liep. Ik heb me in die dagen namelijk afgevraagd waar toch al die mensen vandaan kwamen die op Geert Wilders en zijn PVV stemden. Het verbaasde mij dat zoveel mensen de extreme standpunten van die partij steunden. Tot ik me realiseerde dat de PVV-aanhang helemaal niet bestond uit mensen met hele gekke denkbeelden. Het waren gewoon de landgenoten die helemaal niet zelfstandig konden denken; al die beveiligers kozen natuurlijk voor de PVV en maakten de partij groot. Stomweg om hun eigen business in stand te houden.
Gelukkig is deze hype overgewaaid en is Nederland alweer een tijdje rustig, vredig, tolerant en ruimdenkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.