Utrecht. Art leeft nog in de veronderstelling dat zijn vader extreem handig is. Niets is minder waar, maar voorlopig weet ik voor mijn kleine mannetje de schijn nog aardig op te houden. Binnenkort wordt hij drie en zal hij gaan inzien dat mijn tovermiddelen Bizonkit en Gaffertape niet voor elke klus een oplossing bieden. Maar tot nu toe lukt het om de autootjes die hij sloopt weer te fiksen met lijm of plakband.
Zoonlief vindt het bere-interessant om met papa te klussen. Zo hebben we onlangs zijn TripTrap stoel met een inbussleuteltje los gedraaid om de voetensteun in een lager standje te zetten. Ook hebben we de box van Imme samen verlaagd, opdat de kleine meid inmiddels staat en er niet uit mag kukelen. Gisteren hebben we samen de kerstverlichting uit de struiken in de tuin gehaald. Lekker op tijd ook.
Steeds vaker komt Art vragen of ik nog een klusje voor hem heb. Vooral mijn rollen gaffertape vind hij geweldig. Net als zijn vader plakt meneer er al zijn speelgoed mee aan elkaar. Maar het aller mooist vind hij de rolmaat. Opmeten is zijn specialiteit. Het liefst struint hij er de hele dag mee door de kamer, maar dat vinden wij een beetje link, aangezien zijn zusje ook rondkruipt.
Wanneer iemand aan hem vraagt wat papa doet als hij centjes gaat verdienen, dan zegt hij enthousiast: ‘Televisiecamera’, alsof ik als een Barbapapa transformeer in zo’n apparaat. Zelf is hij geluidsman, tenminste dat zegt hij sinds een tijdje, ookal heeft hij vast geen idee wat dat behelst. Een ding heeft hij wel goed begrepen en dat is dat een geluidsman de cameraman overal op de voet volgt.
Dus als ik naar het toilet ga, dan wil Art mee. Wat mij betreft is dat prima. Misschien weet ik hem zelfs te inspireren om vaker op het potje te plassen.
Zo waren we zaterdag ook even samen op de WC. Terwijl ik mijn behoefte deed hoorde de kleine kerel mij uit over het programma van de dag. ‘En dan? En dan? En dan?’ vroeg hij na alles wat ik zei. Tot ik leuk dacht te zijn met de mededeling: ‘En dan is er koffie!’ Waarop Art alleen maar heel droogjes zei: ‘Koffie is op...’
En ondertussen speelde hij met de rolmaat.
Toen ik klaar was kwamen we min of meer tegelijk door de toiletdeur. Ik trok mijn kleren nog recht en Art keek gefascineerd naar de 29 centimeter meetlint die hij uit de rolmaat had getrokken. En precies op dat moment stopte de postbode een blauwe envelop in onze brievenbus. Zij keek door het raampje van onze voordeur en heeft een buitengewoon vreemd tafereel gade geslagen. Vader en zoon die uit het toilet komen... met een rolmaat!
Lekker geklust.
Zoonlief vindt het bere-interessant om met papa te klussen. Zo hebben we onlangs zijn TripTrap stoel met een inbussleuteltje los gedraaid om de voetensteun in een lager standje te zetten. Ook hebben we de box van Imme samen verlaagd, opdat de kleine meid inmiddels staat en er niet uit mag kukelen. Gisteren hebben we samen de kerstverlichting uit de struiken in de tuin gehaald. Lekker op tijd ook.
Steeds vaker komt Art vragen of ik nog een klusje voor hem heb. Vooral mijn rollen gaffertape vind hij geweldig. Net als zijn vader plakt meneer er al zijn speelgoed mee aan elkaar. Maar het aller mooist vind hij de rolmaat. Opmeten is zijn specialiteit. Het liefst struint hij er de hele dag mee door de kamer, maar dat vinden wij een beetje link, aangezien zijn zusje ook rondkruipt.
Wanneer iemand aan hem vraagt wat papa doet als hij centjes gaat verdienen, dan zegt hij enthousiast: ‘Televisiecamera’, alsof ik als een Barbapapa transformeer in zo’n apparaat. Zelf is hij geluidsman, tenminste dat zegt hij sinds een tijdje, ookal heeft hij vast geen idee wat dat behelst. Een ding heeft hij wel goed begrepen en dat is dat een geluidsman de cameraman overal op de voet volgt.
Dus als ik naar het toilet ga, dan wil Art mee. Wat mij betreft is dat prima. Misschien weet ik hem zelfs te inspireren om vaker op het potje te plassen.
Zo waren we zaterdag ook even samen op de WC. Terwijl ik mijn behoefte deed hoorde de kleine kerel mij uit over het programma van de dag. ‘En dan? En dan? En dan?’ vroeg hij na alles wat ik zei. Tot ik leuk dacht te zijn met de mededeling: ‘En dan is er koffie!’ Waarop Art alleen maar heel droogjes zei: ‘Koffie is op...’
En ondertussen speelde hij met de rolmaat.
Toen ik klaar was kwamen we min of meer tegelijk door de toiletdeur. Ik trok mijn kleren nog recht en Art keek gefascineerd naar de 29 centimeter meetlint die hij uit de rolmaat had getrokken. En precies op dat moment stopte de postbode een blauwe envelop in onze brievenbus. Zij keek door het raampje van onze voordeur en heeft een buitengewoon vreemd tafereel gade geslagen. Vader en zoon die uit het toilet komen... met een rolmaat!
Lekker geklust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.