riool

Breda. Ik heb een geweldig leventje en mag zeker niet klagen, maar het is niet alleen maar rozengeur! Zo werd mij laatst gevraagd of ik even een potentiële filmlocatie wilde bekijken. Tien minuten later daalde ik af in het riool.
“Jij komt tenminste nog eens ergens!” zei mijn vriendje Frank een paar uur eerder aan de telefoon. We waren allebei op weg naar ‘just another day at the office’, alleen moest hij dat letterlijk nemen en had ik op dat moment nog geen idee wat me te wachten stond. Aan het callsheet van deze dag was ik nog niet toegekomen, verder dan een eerste adres had ik niet gelezen.
Gekleed in een wit pak, met geleende laarzen, een gele Freggle-helm en een paar rubber handschoentjes die me deden denken aan het fenomeen gynaecoloog, klom ik op een ladder. Even later zat ik diep in de put. Collega’s die niet naar beneden hoefden maakten van alle kanten foto’s. De lucht was vreselijk, zeker in het begin. Een meter of drie lager stapte ik in het water. Een smal deel was hoger gelegen. Naast me de goot waarvan onze begeleider met klem had gezegd dat we er niet in moesten lopen.
Jan had een oranje jas aan. Hij liep voorop. In zijn ene hand de Maglite en in de andere een metertje dat gevaarlijke gassen kon ruiken. Het apparaatje stond kritisch afgesteld, maar als het zou gaan piepen moesten we iets. Wat vertelde hij er voor het gemak niet bij.
Ongeveer 600 meter zouden we gaan lopen. Halverwege was een put die kon dienen als nooduitgang. Achter ons hoorden we de deksel dicht vallen. We waren met zijn vieren. Jan en drie gasten van de televisie. Naast elkaar lopen was onmogelijk, dus stapten we rustig achter elkaar aan. Ik deed mijn uiterste best om de wanden niet te raken. Ik paste precies in de tunnel zonder bukken.
En toen werd het licht van de Maglite minder. De batterijen waren op. Even dacht ik dat dit een grap was, maar ik kreeg onze enige lamp zelf in handen en ontdekte dat hij het echt niet meer deed. In het aardedonker schuifelden we verder. Het enige licht kwam van de displays van mobiele telefoons en van het schermpje van mijn fotocamera. We konden er wel om lachen.
Tot we water hoorden kletteren.
Bijna halverwege moesten we over een muurtje klauteren en kwamen we in een nieuwer deel van het rioolstelsel. Daar was ook de put, die inmiddels was geopend door een collega van Jan. Die reikte een nieuwe zaklamp aan.
Ik vond het een interessante ervaring; een buitenkans. Normaal gesproken heb ik niks met riooljournalistiek, maar als je dan in de goot belandt moet je het goed doen en schijt hebben aan de strontlucht. Dat werd minder irritant naar mate we langer onder de grond waren. Ratten heb ik niet gezien.
Na een half uur klommen we weer naar boven. Midden in een winkelstraat kwamen we uit de grond. Je zag allemaal mensen vreemd opkijken op het moment dat ze mannen in witte pakken uit een put zagen klimmen. Alleen daarom al was het meer dan de moeite waard.