Utrecht. Licht teleurgesteld stond ik vandaag aan de kant. De regisseur, verantwoordelijk voor de rechtstreekse uitzending van de marathon bij RTV Utrecht, had een voorkeurslijstje ingeleverd en was vergeten om mijn naam er op te zetten. Dat kan gebeuren, maar ik had de klus -net als het vorig jaar- graag gedaan. Het is immers een thuiswedstrijd. De Meern is namelijk het Bartlehiem van de Utrecht Marathon.
Nu heb ik (met pijn in het hart) op tv naar de start gekeken en ben ik na een half uur de banden van de mamafiets gaan oppompen. Met mijn zoon ben ik in de richting van De Meern gefietst. Al na vijf minuutjes zagen we aan de ene kant de lopers van de 10 kilometer komen en aan de andere kant van de Leidsche Rijn de marathonlopers. Beide gevolgd door een cameramotor met daarop collega’s.
Uiteraard had ik mijn fotocamera meegenomen en na een kort moment van twijfel heb ik de achtervolging ingezet. Ik zou wel even een paar knappe foto’s van die jongens maken. Altijd leuk. Maar op die dikkebandenfiets, met zoonlief in het zitje aan het stuur en mijn camera in de aanslag ging ik even snel als de marathon. Van inhalen was geen sprake.
Gelukkig had ik op internet even het parkoers bestudeerd en wist ik een shotcut. De lopers gingen door Vleuterwijde en wij over de weg naar Vleuten. Daar aan het eind konden Art en ik keren voor de lopers weer bij ons waren. Mijn collega’s op de cameramotor zagen me direct. Logisch, want zij zijn immers gespecialiseerd in kijken.
De eerste foto’s mislukten. Er stond een knopje verkeerd op het toestel. Kennelijk had ik iets verdraaid tijdens het fietsen. Maar eenmaal op gang kon ik er een paar maken, waarvan ik dacht dat ze aardig waren. Tussendoor moest ik nog uitkijken dat ik niemand van de sokken fietste, want we waren niet uniek met ons idee om een stukje mee te rijden. Alleen denk ik wel weer dat het vrij bijzonder was dat mijn focus op de mannen van de tv lag.
Art vond het geweldig! Hij gilde het uit. Niet gek, want normaal gesproken fietsen wij niet zo hard. Even vreesde ik dat mijn collega ons in beeld zou gaan nemen. Dat had ik liever niet, want eerlijk gezegd heb ik altijd een hartgrondige hekel aan figuren die mee hollen met wielrenners en meefietsen met hardlopers. Gek genoeg is het ook altijd in die volgorde.
Na een paar honderd meter was ik uitgeput. Verkeerde verzet gekozen en vooral een beroerde conditie. Nu zouden de lopers een hele lus door de nieuwbouwwijk maken en kon ik me concentreren op het laatste fotomomentje, een paar honderd meter bij ons thuis vandaan. Daar, op het 35 kilometerpunt, zou ik nog eenmaal toeslaan. Alles voor het fotoboek van mijn vrienden.
Terwijl we rustig stonden uit te blazen controleerde ik de kiekjes die ik inmiddels geschoten had. Dat viel niet mee. Van de twintig plaatjes waren er drie of vier redelijk. Meer dan de helft bleek onscherp, een paar slecht in het kader en andere net zo dat de heren er niet stoer op stonden.
Ja, fotograferen is ook een vak. Je doet het er niet even bij.
Nu heb ik (met pijn in het hart) op tv naar de start gekeken en ben ik na een half uur de banden van de mamafiets gaan oppompen. Met mijn zoon ben ik in de richting van De Meern gefietst. Al na vijf minuutjes zagen we aan de ene kant de lopers van de 10 kilometer komen en aan de andere kant van de Leidsche Rijn de marathonlopers. Beide gevolgd door een cameramotor met daarop collega’s.
Uiteraard had ik mijn fotocamera meegenomen en na een kort moment van twijfel heb ik de achtervolging ingezet. Ik zou wel even een paar knappe foto’s van die jongens maken. Altijd leuk. Maar op die dikkebandenfiets, met zoonlief in het zitje aan het stuur en mijn camera in de aanslag ging ik even snel als de marathon. Van inhalen was geen sprake.
Gelukkig had ik op internet even het parkoers bestudeerd en wist ik een shotcut. De lopers gingen door Vleuterwijde en wij over de weg naar Vleuten. Daar aan het eind konden Art en ik keren voor de lopers weer bij ons waren. Mijn collega’s op de cameramotor zagen me direct. Logisch, want zij zijn immers gespecialiseerd in kijken.
De eerste foto’s mislukten. Er stond een knopje verkeerd op het toestel. Kennelijk had ik iets verdraaid tijdens het fietsen. Maar eenmaal op gang kon ik er een paar maken, waarvan ik dacht dat ze aardig waren. Tussendoor moest ik nog uitkijken dat ik niemand van de sokken fietste, want we waren niet uniek met ons idee om een stukje mee te rijden. Alleen denk ik wel weer dat het vrij bijzonder was dat mijn focus op de mannen van de tv lag.
Art vond het geweldig! Hij gilde het uit. Niet gek, want normaal gesproken fietsen wij niet zo hard. Even vreesde ik dat mijn collega ons in beeld zou gaan nemen. Dat had ik liever niet, want eerlijk gezegd heb ik altijd een hartgrondige hekel aan figuren die mee hollen met wielrenners en meefietsen met hardlopers. Gek genoeg is het ook altijd in die volgorde.
Na een paar honderd meter was ik uitgeput. Verkeerde verzet gekozen en vooral een beroerde conditie. Nu zouden de lopers een hele lus door de nieuwbouwwijk maken en kon ik me concentreren op het laatste fotomomentje, een paar honderd meter bij ons thuis vandaan. Daar, op het 35 kilometerpunt, zou ik nog eenmaal toeslaan. Alles voor het fotoboek van mijn vrienden.
Terwijl we rustig stonden uit te blazen controleerde ik de kiekjes die ik inmiddels geschoten had. Dat viel niet mee. Van de twintig plaatjes waren er drie of vier redelijk. Meer dan de helft bleek onscherp, een paar slecht in het kader en andere net zo dat de heren er niet stoer op stonden.
Ja, fotograferen is ook een vak. Je doet het er niet even bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.