bekend verhaal

Hoorn. Maandagmiddag stond Hoorn op z’n kop. Of, zoals een lokale runner het zei: “er gebeurt eindelijk weer eens iets in ons stadje!” Boven het water maakte een stuntvliegtuig spectaculaire moves. Een helikopter cirkelde op toegestane hoogte over de stad en wat lager boven de Hoornse Hop. Een brandweerwagen loeide met scheurende sirenes door de straten. Op het plein bij De Waag stond een mysterieuze kluis en overal reden scootertjes met daarop cameramensen.
Vooral ouderen dachten dat er iets vreselijks gebeurt was. Mensen vroegen of het filmopnamen waren. Natuurlijk hoorden wij Oud-Hollands gemopper en waren er mensen geschrokken. Sinds 9/11 denken sommige mensen dat terroristen overal opduiken, zelfs in Hoorn. Het was gelukkig ‘maar’ de gebruikelijke terreur die hoort bij de opnamen van The Phone.
Wie een beetje zoekt met Google vindt de plaatsen waar we gedraaid hebben aan de hand van klachten over helikoptergeluid. Een, twee, drie . In Hoorn waren zelfs mensen verbolgen over het feit dat ze met scootertjes levensgevaarlijke capriolen uitgehaald zouden hebben. Nou weet ik uit zeer betrouwbare bron dat dit wel mee valt. Bovendien heb ik tijdens een spannende achtervolging in de winkelstraat ook nog heel vriendelijk een mevrouw geholpen met het tegenhouden van haar wegwaaiende administratie. Maar dat terzijde.
Terwijl wij elke wandelaar overhoop reden of de stuipen op het lijf joegen hoorde ik opeens iemand roepen. “Hey, Jan Rein!” Een blije man op een fiets zwaaide hartelijk en enthousiast. Zoals je een goede vriend begroet die je lang niet meer gezien hebt. Ik had haast, moest door en had geen tijd om goed te kijken, maar wist zeker dat ik de persoon in kwestie niet kende. Nog een keer keek ik om en hij ook. Ik had geen flauw idee. In Hoorn ken ik niemand.
Veel tijd om na te denken over die enthousiasteling had ik niet. Ik was het moment alweer vergeten toen twee uur later op een heel andere locatie dezelfde stem opnieuw mijn naam riep. “Jan Rein!!!”
Nu had ik wel tijd om even goed te kijken, maar geen belletje wilde rinkelen. Voor me stond een volslagen vreemde. Een vriendelijk figuur, maar ik had geen idee wat ik er mee aan moest. Even bleven we elkaar aanstaren. De man zag dat er geen kwartje bij mij viel en realiseerde zich dat dit niet heel asociaal of vreemd was.
Hij gaf me een ferme hand en zijn visitekaartje, dat ik in de hektiek ook weer kwijt geraakt ben. “Ja, jij kent mij niet...”, zei hij. Gelukkig. Het lag niet aan mij. Ik was toch niet de hork die ik even dacht te zijn, want ik vind het altijd heel onaardig van mezelf als ik iemand even niet meer herken.
“... maar ik jou wel.”
Met nog grotere ogen keek ik hem aan.
Nu werd ik licht nerveus. Hoezo dan?
“Ik lees namelijk elke dag jouw weblog!!!”
En weg was hij. Verbouwereerd bleef ik achter, want hoewel ik me best bewust ben van het feit dat ik alles wat ik denk en doe op internet zet, blijft het heel gek als opeens iemand die je totaal niet kent zo op je reageert.