Ceesie

Utrecht. Het is vandaag precies een jaar geleden. Ik herinner me het telefoontje van Ron als de dag van gisteren. De zon scheen, ik zat in de tuin. We wisten dat het er aan zat te komen en toch kwam dat slechte nieuws veel te snel. De tijd daarna was gek, maar het werd toch lente, zomer, herfst en winter. De afgelopen twaalf maanden heb ik elke dag wel even aan hem gedacht.
Vanmorgen werd ik wakker met Cees in mijn hoofd. Gisteren begon Renato er over. Eergisteren deed tijdens het locatiebezoek voor The Phone moest ik denken aan een vergelijkbare situatie met Cees erbij. Op de carpoolplek bij het AC restaurant in De Meern waar we regelmatig afspraken denk ik altijd aan hem. Laatst wees Art naar de foto van Cees met labrador, boven mijn bureau. En de vorige week aten we toevallig bloemkool, een van zijn lievelingsgerechten.
Er is niet veel voor nodig om hem erbij te houden. Hij is overal. In de parkeergarage van het Mediapark stond onlangs een auto die op de zijne leek. Ik scrolde niet lang geleden langs alle contacten in mijn telefoon en kwam hem gewoon nog tegen. Alsof ik hem zou kunnen bellen. En toen de producer van Pinkpop laatst belde moest ik even denken voor ik een andere geluidsman kon noemen. Twee jaar geleden deden Cees en ik deze klus voor het laatst.
Iemand vroeg deze week of ik geloof in de aanwezigheid van overleden dierbaren en ik moest lachen. Natuurlijk is Cees overal, maar ik hoop toch niet dat hij vanaf grote hoogte naar ons kan kijken. Wat zou hij zich ergeren aan alle stomme dingen die wij doen en die hij niet meer uit onze handen kan trekken. En stel je voor dat ze in de hemel ook nog gedachten zouden kunnen lezen. Cees zou van zijn wolk donderen van het lachen.
Maar hij is er wel en zo hoort het ook. Wat mij betreft moet hij blijven. Elke dag, elke week, elke maand en elk jaar. Cees mag niet weg uit mijn gedachten. Ook al is het vandaag een heel droevige dag.