dood

Utrecht. En op even dag ben ik dood. Hoewel ik het graag anders zou zien is dit onvermijdelijk. Zelf hoop ik dat ik heel oud word. Dat dood gaan mag wat mij betreft zo lang mogelijk worden uitgesteld en als het dan zover is gaat mijn voorkeur uit naar een ultra kort en pijnloos proces. Volgens mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering is de kans echter groot dat het op een heel andere wijze zal gaan. Ik  heb een gevaarlijk beroep. Als cameraman loop ik een ongekend hoog risico op ongelukken en dat is te zien aan de premie die ik maandelijks afdraag.
Tot voor kort leek een spectaculair einde mij ook nog wel een optie, maar sinds ik kinderen heb denk ik daar genuanceerder over. Bovendien leidt de val van een kerktoren, het neerstorten van een helikopter, die aanrijding door een Formule1 wagen, een mislukte tv explosie of een lullig fataal ongeval tijdens het filmen voor Kassa misschien wel tot speurwerk van Jolande van der Telegraaf. Het zou kunnen. Niet dat ik nu al zo belangrijk ben, maar als ik straks sterf met bijvoorbeeld een bekende Nederlander aan mijn zijde dan wil het volk opeens alles van mij weten.
Ik denk daar wel eens over na. Zo realiseer ik me dat Jolande dan spoedig op deze weblog zal stuiten. Ze schrikt zich rot. Zoveel tekst en zoveel foto's; opeens moet ze echt aan het werk. Want hoe vind je in dit woud van teksten de smeuigste verhalen? Ik hoop dat Jolande zoekt tot ze op dit verhaaltje stuit...

Lieve Jolande,

Ik ben er niet meer. Je hebt me te laat gevonden. Graag had ik ook nog even met je gebeld om te zeggen dat ik ondanks alles door wilde gaan, maar het zat er niet meer in. Helaas. Ik ben nu morsdood.
Bij deze wil ik je snel en vluchtig informeren. Dat is misschien gek, maar ik begrijp dat je weinig tijd hebt. Zelf heb ik genoeg nieuwsprogramma's gedraaid om te weten wat een deadline is en dat journalisten graag als eerste willen scoren. Dus zal ik het kort houden.
Terwijl ik dit schrijf weet ik nog niet precies met welke bekende Nederlander ik gecrashed ben, maar neem van mij aan dat we een hekel aan elkaar hadden. Dat het zijn schuld is en dat ik vooraf gewaarschuwd heb. Of nee, maak er maar van dat het mijn schuld is… Doe maar zoals je het altijd doet, dan komt het wel goed.
Wil je boven het artikel zetten dat ik zielsveel van mijn vrouw en kinderen hield? Dat zij natuurlijk belangrijker voor me waren dan die andere grote liefde in mijn leven... de camera. En kan je mijn leventje een beetje oppoken of opleuken? Het staat zo suf als iemand met zo'n spannend en dynamisch beroep in werkelijkheid een super saaie neuroot blijkt te zijn, die zijn cd’s op alfabetische volgorde zet en trouw lijstjes bij houdt van alles wat hij doet.
Nou snap ik best dat het volkomen ongeloofwaardig is om aan elke vinger een buitenechtelijke relatie te verzinnen, zeker als er ook nog foto's van mij bij de coverstory worden geplaatst, maar een of twee moet toch kunnen? Schrijf maar dat ik veel voor werk in het buitenland ben geweest. Dan weten de mensen genoeg.
Als we er niks van maken wil het volk mijn verhaal niet lezen.
Daarom stel ik ook voor om te schrijven over mijn volkomen mislukte jeugd in Geleen en mijn welpenheimwee. Over mijn gebroken pols en het feit dat ze me gedwongen hebben om jeugdprins te worden van de carnavalsvereniging.
Er is een lange lijst met namen van mooie meisjes die mij niet zagen staan op de momenten waarop ik het graag wilde. Ook kan ik je zo de namen geven van cameramensen die mijn ontwikkeling afgeremd hebben, omdat ze er vandoor gingen met klussen die voor mij bestemd waren.
Nee, Jolande, ik heb het niet gemakkelijk gehad. En dan ook nog op zo’n tragische wijze aan mijn eind gekomen. Ik hoop dat je er een sappig verhaal van kan maken, liefst met de komende weken elke dag een follow up. Misschien moet je mijn kinderen even interviewen, mijn vrouw confronteren met wat leugens en onwaarheden en mijn ouders bellen. Zomaar, omdat ze toch niks beters te doen hebben. Dan komt het wel goed.
Succes en sterkte Jolanda!

Met vriendelijke groet,

Jan Rein