nul sterren

Orthez. De uitbater van Hotel La Reine Jeanne mocht willen dat hij net zo grappig was als zijn evenknie uit de serie Fawlty Towers. Verder had hij overigens alles; de norsheid, de morsigheid en een even ranzig hotel als dat van Basil Fawlty. Hoewel? Dit hotel in het Franse stadje Orthez bestond uit twee delen. Een oude achenebisj vleugel, waar sinds de jaren vijftig nooit meer iets aan gedaan was en een nieuwer deel dat op de folderfoto's stond. De betere kamers waren uiteraard tijdens het lokatiebezoek aan onze producers getoond.

Ik kreeg bij het inchecken, midden in de nacht, sleutel nummer 1 toebedeeld. Na een spannende zoektocht door smalle donkere gangentjes en over luid krakende vloeren botste ik uiteindelijk met mijn koffer, rugzak, acculader en camera door een piepend deurtje een ruimte binnen waarvan ik in eerste instantie dacht dat het de bezemkast was. Veel groter dan het bed was mijn 'suite' niet. Toen ik het raam opende keek ik niet naar buiten, maar in de benauwde hal van het hotel. Een mokkende collega kwam voorbij. Ook op zoek naar frisse lucht. Een ventilator blies hier al zestig jaar dezelfde muffe lucht in het rond.

Ik was moe en ben gaan slapen. Het bleek zo'n hotelbed te zijn, waarin je niet moet gaan nadenken over het verleden van matras, lakens en kussen. De sprei was ouder dan Mick Jagger. En dekens... Volgens mij maken ze die al jaren niet meer.

De volgende morgen werd ik absurd vroeg gewekt door het gekakel van poetsvrouwen, wat me verbaasde, want mijn kamer zag er uit alsof hier al lang geen stofzuiger meer was geweest. In de ontbijtzaal zaten mijn collega's te klagen. Dat bleek ook het enige wat we daar goed konden doen, want qua ontbijt was het niet veel. De hotelbaas had het namelijk ontzettend druk met de voorbereidingen voor het jaarlijkse feest van Orthez. De lobby stond vol met banken en tafels, tap- en geluidsinstallaties. Dat beloofde niet veel goeds voor de komende nacht.

Ondanks de mogelijkheid om naar een ander hotel te verhuizen besloot ik te blijven in La Reine Jeanne. Het was logistiek praktischer. De uitwijkmogelijkheid lag immers een half uur verderop. Bovendien is een lesje in nederigheid soms best goed. Een paar dagen eerder had ik vergelijkbare kamers gefilmd in een Rabo-hotel en die werden gedeeld door renners die bergen moesten beklimmen. Ik had het hok tenminste nog voor mezelf en hoefde niet te fietsen.