knijpen

... Ik wil mijn varkens gewoon een fatsoenlijk leven geven, maar dat kan alleen als voor vlees ook een fatsoenlijke prijs wordt betaald. Die kiloknallers zijn echt rampzalig, voor boeren en voor hun dieren!

Hilversum. De radiocommercial van Wakker Dier doet me even glimlachen voor ik op een druilerige maandagmorgen met mijn auto het MediaPark op draai. Ik trek in gedachten automatisch een parallel met de televisiewereld, zeker nu ik op weg ben naar een spoedoverleg van freelance camera- en geluidsmensen. Wij worden nerveus van managers die telkens proberen alle bezuinigingen in Omroepland af te wentelen op (technisch) personeel. Op tafel ligt een onacceptabel voorstel van een facilitair bedrijf, dat prat gaat op haar goede imago, maar nu op kosten wil besparen door loyale freelancers verder uit te knijpen.

Dat doet pijn.

Leasebakboeven met korte termijn opdrachten en gevaarlijke winstdelingsafspraken denken, hoog in de ivoren toren, dat ze het Ei van Columbus hebben gevonden. Onder het mom van een administratieve versimpeling proberen ze ons eenzijdig een overeenkomst van opdracht op te leggen waar niemand beter van wordt. Op korte termijn het facilitaire bedrijf misschien, maar al vrij snel zullen andere facilitaire bedrijven zulke voorwaarden overnemen en dan is de concurrentie weer op het zelfde niveau. Alleen hebben de freelancers dan ingeleverd.

Het is een lang verhaal. Waar het op neer komt is dat de prijzen in Omroepland al jaren onder druk staan. Concurrentie is moordend. Facilitaire bedrijven vechten elkaar de tent uit en proberen voortdurend met lagere offertes te komen. Dus moeten ze op kosten besparen en blijven alleen de meest efficiente firma’s winst boeken. Als een manager in onze wereld naar de kosten kijkt ziet hij direct dat de post ‘inhuur personeel’ hoog is. Daar willen ze dan iets aan doen.

Maar de freelance cameraman verdient anno 2010 ongeveer hetzelfde als in 1995, alleen weten deze chefjes dat niet. Die komen en gaan. Ze hebben ook niet altijd door dat facilitaire bedrijven en freelancers tot elkaar veroordeeld zijn. Zij hebben ons ook nodig. Dan moet je toch op zijn minst de indruk wekken dat je elkaar respecteert. Zeker in een tijd waarin de bodem van de put -qua prijzen- wel bereikt is en klanten steeds vaker kiezen voor een bedrijf met een prettige uitstraling of waar ze de mensen krijgen die op hun voorkeurslijst staan. Je kan freelancers ook gebruiken als visitekaartje, maar dan moet je ze wel te vriend houden...

Afijn.

In een donker zaaltje zitten teleurgestelde collega’s. De aanwezigen vinden unaniem dat er grenzen zijn. Alleen is de vraag wat nu te doen. Samen staan we sterk, maar de ene collega is nou eenmaal afhankelijker van het bedrijf dan de ander. Niet iedereen zal zijn poot stijf (kunnen) houden als het spel op zijn hardst gespeeld gaat worden. Dat weten we inmiddels uit ervaring. Toch is de wil er en een aantal grote namen zijn vastberaden. Dit voorstel moet van tafel.

Het is een bijeenkomst waar niemand vrolijk van wordt. We maken afspraken met elkaar en zorgen er voor dat iedereen geinformeerd wordt. Ik hoop vurig dat deze storm over zal waaien, maar vrees het ergste. Toch zou het beter zijn als we op respectvolle wijze met elkaar kunnen blijven werken. Voor alle partijen. Ik hoop dat de managers alsnog het licht zien, maar de rest van de dag blijft het donker.

... Ik wil mijn varkens gewoon een fatsoenlijk leven geven, maar dat kan alleen als voor vlees ook een fatsoenlijke prijs wordt betaald. Die kiloknallers zijn echt rampzalig, voor boeren en voor hun dieren!