10!

Utrecht. De dag waarna alles anders werd is op een tijdlijn exact aan te wijzen. 1 oktober 2000. Het was de zondag na een mislukte zaterdag.

Ik had dik verloren op het pooltoernooi, ons stapavondje was niet het succes geworden wat we er van verwacht hadden en ik had weer eens niet gedurfd om serieus werk te maken van het lieve leuke meisje, waarvan men zei dat ze speciaal voor mij gekomen was.

De volgende middag, op die bewuste zondag 1 oktober 2000, spraken we met een groep vrienden af bij Vertigo, in het Vondelpark. Het werd een memorabele middag. Dat lieve leuke mooie meisje was er ook en er werd op niet subtiele wijze voor gezorgd dat wij naast elkaar zaten.

Ze vertelde dat ze van plan was om een hond te nemen als ze op haar dertigste nog geen vriendje had. Wat voor de labrador in mij een duidelijke signaal was. We maakten vervolgens plannen voor een wereldreis en speelden hints.  

Van die wereldreis met het lieve, leuke, mooie, slimme meisje is nooit iets terecht gekomen, maar die avond -op zondag 1 oktober 2000- hebben we voor het eerst gezoend. Inmiddels zijn we getrouwd en hebben we twee prachtige kindjes. Dagelijks realiseer ik me hoe goed het is dat zij nooit een echte hond heeft hoeven nemen. Goed voor haar, maar vooral heel goed voor mij.

Vandaag zijn mijn lieve Lief en ik exact tien jaar bij elkaar. Een dag om te vieren.

Ze is het beste wat me kon overkomen. Heeft de aller mooiste en liefste kinderen in haar buik gebakken en is de beste moeder op aarde.

Mijn lieve Lief is niet alleen lief, leuk, mooi en slim, maar ook eerlijk, grappig, redder in nood, steun en toeverlaat. Tegelijkertijd ongelofelijk anders dan ik en dat houdt het spannend. Mijn eigen Champions League, Miss Universe en Moeder Theresa. De vrouw om oud mee te worden. 
Op naar de volgende honderd jaar!