Ga terug naar af! U ontvangt geen 20.000 gulden.
Traanbuisjes lopen vol, de adem stokt, een opkomend nerveus gevoel in de buik, stem slaat over. Het is alsof twee handen om je enkels grijpen en beide benen met een ruk terug op aarde zetten. Snok. Van de zenuwen laat je spontaan een zachte wind.
Ik had vanmorgen zo’n ervaring. Om zeven uur werd ik gebeld met de mededeling dat een zwager gisterenavond een hartinfarct heeft gehad. Op slag wist ik hoe dierbaar mijn familie is en waar het eigenlijk echt om draait in het leven. Alsof je dit soort vreselijke gebeurtenissen nodig hebt om in te zien wat echt belangrijk is. Even wakker schudden. Je realiseren dat het zo gedaan kan zijn.
Daar ging ik met mijn zojuist geschrokken hoedje. Een paar minuten later zat ik alweer in de auto, op weg naar huis. Vrouw en kinderen hadden mij even harder nodig dan de VARA. Met een knoop in de maag en twee handen aan het stuur verliet ik Hilversum. Voortdurend naar de wijzer van mijn kilometerteller kijkend, om niet onverantwoord hard te gaan rijden.
Het leven is soms zo onredelijk en spijkerhard. Onvoorspelbaar en zeer confronterend. Dat hoort erbij, maar het went nooit.
Langzaam komen de radertjes weer op gang. Het klokje tikt weer. De eerste schrik is achter de rug. Mijn zwager is een jonge, sterke vent en sinds vandaag realiseer ik me pas echt hoeveel ik om hem geef. Hij heeft de boel even op scherp gezet, wat voor mij niet had gehoeven, maar nu weet ik wel weer dat je het leven moet leven en je niet mag vergeten te zeggen tegen de mensen waarvan je houdt, dat je van ze houdt.
Pfhoehey...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.