Utrecht. De afgelopen week stond het vaderschap centraal. Mijn lieve Lief was druk met werk, dus heb ik me fulltime gestort op huishoudelijke taken en de zorg voor Art en Imme. Fijn dat het kan en ik vind het nog leuk ook.
Vond!
Inmiddels ben ik het wel een beetje beu om de hele dag voor kinderrechter te spelen. Het is vermoeiend om er voortdurend voor te waken dat de telefoon niet in een beker appelsap valt, de stiften op papier gebruikt worden en niet tegen een witte muur of dat de klei van Art niet verdwijnt in het hongerige mondje van Imme. Om maar te zwijgen over al die momenten waarop Art het speelgoed van Imme afpakt en Imme het territorium van haar broertje betreedt. Wat hij heeft wil zij hebben en waar zij mee speelt moet hij... Nu, nu, nu.
NU NUHUU!
Het hakt er in. Zeker sinds de wintertijd op onze wekkertjes is ingesteld, maar die nog niet wil indalen in de biologische klokjes van de kids.
Imme kruipt in de gordijnen en Art klikt als een volleerd... ehm, klikspaan. In een soort van paniek grijpt hij in, want wat zuslief doet mag niet en papa staat helemaal in de keuken. Het gevolg is een huilend meisje en meneer voor straf op de naughty-spot.
De een stoot zijn teen aan het hobbelpaard en de ander kukelt van het bakfietsje. Wat kunnen die twee sirenes loeien! En waarom telkens tegelijk?
Art zegt dat hij moet poepen en voegt de daad bij het woord. Een drol druipt langs het HEMA onderbroekje. Dit lost zelfs de getrainde papa niet op zonder in de shit te geraken. Voor ik het ventje in bad zet ga ik zelf nog even snel naar het toilet. Dan steekt Imme haar hoofd tussen mijn benen door om nieuwsgierig in de pot te kijken. Het gaat nèt goed, maar in een poging haar blonde lokken niet te raken plas ik over mijn eigen broek.
Van die dagen dus.
Het weer werkt ook niet mee. Buiten is het nat en koud. Bovendien kwakkel ik zelf al een aantal dagen. Opvliegers. Ik heb het koud en ik zweet.
Deze klaagzang komt er vooral op neer dat papa niks gewend is. Het lontje van mijn lieve Lief is wat kinderen betreft echt veel langer. Respect voor alle echte moeders en hun engelengeduld. Na een week kindervreugd wil ik dolgraag even een dagje filmen.
Vanaf morgen is mama weer beschikbaar en daar kijken niet alleen de kindjes naar uit.
Vond!
Inmiddels ben ik het wel een beetje beu om de hele dag voor kinderrechter te spelen. Het is vermoeiend om er voortdurend voor te waken dat de telefoon niet in een beker appelsap valt, de stiften op papier gebruikt worden en niet tegen een witte muur of dat de klei van Art niet verdwijnt in het hongerige mondje van Imme. Om maar te zwijgen over al die momenten waarop Art het speelgoed van Imme afpakt en Imme het territorium van haar broertje betreedt. Wat hij heeft wil zij hebben en waar zij mee speelt moet hij... Nu, nu, nu.
NU NUHUU!
Het hakt er in. Zeker sinds de wintertijd op onze wekkertjes is ingesteld, maar die nog niet wil indalen in de biologische klokjes van de kids.
Imme kruipt in de gordijnen en Art klikt als een volleerd... ehm, klikspaan. In een soort van paniek grijpt hij in, want wat zuslief doet mag niet en papa staat helemaal in de keuken. Het gevolg is een huilend meisje en meneer voor straf op de naughty-spot.
De een stoot zijn teen aan het hobbelpaard en de ander kukelt van het bakfietsje. Wat kunnen die twee sirenes loeien! En waarom telkens tegelijk?
Art zegt dat hij moet poepen en voegt de daad bij het woord. Een drol druipt langs het HEMA onderbroekje. Dit lost zelfs de getrainde papa niet op zonder in de shit te geraken. Voor ik het ventje in bad zet ga ik zelf nog even snel naar het toilet. Dan steekt Imme haar hoofd tussen mijn benen door om nieuwsgierig in de pot te kijken. Het gaat nèt goed, maar in een poging haar blonde lokken niet te raken plas ik over mijn eigen broek.
Van die dagen dus.
Het weer werkt ook niet mee. Buiten is het nat en koud. Bovendien kwakkel ik zelf al een aantal dagen. Opvliegers. Ik heb het koud en ik zweet.
Deze klaagzang komt er vooral op neer dat papa niks gewend is. Het lontje van mijn lieve Lief is wat kinderen betreft echt veel langer. Respect voor alle echte moeders en hun engelengeduld. Na een week kindervreugd wil ik dolgraag even een dagje filmen.
Vanaf morgen is mama weer beschikbaar en daar kijken niet alleen de kindjes naar uit.
Mijn dochter kreeg in haar slaapkamer een hele wite muur die ze mocht bekliederen. En dat deed ze; er is nooit een andere muur beviltstift... ;-)
BeantwoordenVerwijderenGohh,
BeantwoordenVerwijderenDit zou best wel een leuk TV programma kunnen opleveren :-)
Ruud