ober

Amsterdam. Het moest er een keer van komen, dress code black tie. Het heeft eigenlijk nog lang geduurd, maar vandaag is het dan zo ver. Voor het eerst in mijn leven hijs ik mezelf in de onvermijdelijke smoking, eerder deze week gehuurd bij Tapking in Hilversum ter gelegenheid van de opening van het De La Mar theater in Amsterdam.

Voor me staat een klein koffertje waarin de broek, het jasje, een overhemd, de vlinderdas, een pochet en een paar manchetknopen zitten. Met pijn in het hart trek ik de zo vertrouwde spijkerbroek en trui uit. Omdat we lang buiten zullen staan bij de rode loper heb ik alvast een lange onderbroek aangetrokken. Niet sexy, wel praktisch. Niemand die het ziet.

Zo’n strak boord, bovenste knoopje dicht en dan ook nog een strik er om, dat is niks voor mij. Het irriteert me binnen een paar tellen. Wat mij betreft zit het te strak, maar de deskundige leverancier van dit pak heeft me verzekerd dat het zo hoort. Vervolgens ga ik het gevecht aan met de manchetknopen en de kleine gaatjes in de mouwen van het witte overhemd. Mijn lieve Lief komt beneden als ik net klaar ben. Ze lacht me niet uit, maar grijpt wel direct naar de fotocamera. Dat komt ongeveer op hetzelfde neer.

Als ik probeer te poseren voel ik me even James Bond, maar even later realiseer ik me dat 007 nooit -in smoking- de ruiten van zijn Volkswagen hoeft te krabben. Hij sleept ook niet met een statief, lenstas en camera op de trappen van een gebouw waar de lift voortdurend bezet is. Bond, James Bond hoeft ook niet zelf te filmen in zo’n strak pak.

Maar ik doe het met liefde. Joop en Janine geven ons een prachtig theater, dan is dit het minste wat wij terug kunnen doen. Alleen zie ik overal collega’s lopen in een normaal kloffie. Daar lopen Bas en Ivo in een gewone zwarte broek. Martijn heeft een keurig jasje aan, maar geen strik of das. Lodewijk van AT5 herkent me niet eens in dit apenpak. Hij is de enige die geen grappig bedoelde opmerking maakt over mijn outfit.

‘Staat je goed!’, liegen een aantal bekenden. Ik weet echt wel dat ze geen gelijk hebben, want in De La Mar hangen grote spiegels. Ik lijk wel een goedkope ober uit een ouderwets muf restaurant bij Staphorst.

Pas als aan het eind van de middag Hare Majesteit komt en de ene smoking na de andere over de rode loper loopt, ontdek ik dat heren in zo’n chique welpenuniform wel degelijk in de meerderheid zijn. Opeens hoor ik erbij op dit verkleedpartijtje. Toch mis ik mijn North Face jas. Die lange onderbroek is geen overbodige luxe. Tien tenen klagen steen en been in mijn trouwschoenen.

In een pizzeria aan de overkant mag de pers opwarmen en iets eten op kosten van Joop en Janine. Ik kies voor een relatief veilige pizza, omdat anders de kans groot is dat ik pastasaus knoei. Even trek ik die verdomde vlinderdas los, maar waar laat je het ding? De zakken van mijn jasje zijn dichtgenaaid.

Na het eten moeten we in het theater reacties van het publiek filmen. Ik heb nog nooit zoveel bekende Nederlanders bij elkaar gezien. Ondertussen wordt het bloedheet en heb ik spijt dat ik tussendoor niet snel die lange onderbroek heb uitgetrokken.

Gelukkig komt er ook aan deze mooie dag een eind. Aangekomen in Hilversum trek ik de smoking uit en opgelucht mijn spijkerbroek weer aan. Ik kan weer adem halen. Het is een van de hoogtepunten van vandaag, ondanks het feit dat het uniek was om bij deze historische opening van De La Mar te zijn en overal vooraan te mogen staan.

Black tie, niks voor mij.