inpakken en wegwezen

Voor het politieke debat op RTV Noord in Brasserie Lijn3 te Winschoten is behoorlijk uitgepakt. Dertien sprekers met ieder een eigen microfoon, twee zangers, een gitaar en een vleugel. Zes camera’s, zaalversterking, monitoren op de vloer, communicatie van en naar alle kanten, een aardige hoeveelheid licht, kabels, kabels, kabels en een aantal simpele decorstukken. De live-uitzending vindt plaats van vijf tot kwart voor zes. Tussen zeven en half acht worden de eerste bezoekers voor een avondvoorstelling in dit kleine theater alweer verwacht en moet alle tv techniek weg zijn. Dat is een schier onmogelijke opdracht, maar we gaan er voor.

Op het moment dat de regisseur, vlak na de aftiteling, roept: ‘We zijn eraf!’, waarmee hij bedoelt dat we van de zender zijn, ploppen de eerste triaxkabels al uit de camera’s. Aan ons zal het niet liggen. Nog voor de politici met de voetjes van de vloer zijn rollen de dolly’s richting uitgang. De laadklep van de materiaalwagen zakt. Bij de regiewagen vliegen de deuren open.

Soms heb je van die meer-camera producties waarbij niemand echt begint met opruimen. Zo’n klus waar de projectmanager voortdurend alle troepen moet aansporen en sturen. Het komt vaak voor dat enkelen hun snor drukken of spelen dat ze niet goed weten wat te doen. Dan duurt opruimen eeuwen. Ook heb ik meegemaakt dat iemand blind aan snoeren ging trekken en daarmee een spaghetti veroorzaakte waardoor de klus minimaal een uur uitliep. Het kan allemaal.

Inpakken en wegwezen verloopt alleen soepel als iedereen van aanpakken weet, een paar sleutelfiguren op de juiste plekken staan en niemand verzaakt tot de klep van de materiaalwagen weer dicht zit. Voor opruimen hoef je niet gestudeerd te hebben, je moet alleen zien waar het werk is of anders voordurend vragen wat je kan doen. En doorwerken. Nabespreken doen we als alles weg is. Zo simpel is dat.

In Winschoten gaan we als de brandweer. Deze ploeg behoeft geen opdrachten, zweep-er-over of slavendrijver met bongo die het tempo aangeeft. Hier ontstaat een taakverdeling als vanzelf. Twee keer knipperen met je ogen en het is gedaan.

Bij het opbouwen is al nagedacht over operatie ‘opruimen’. Kabels liggen volgens een bepaalde logica waardoor bij het weghalen zo min mogelijk knelpunten ontstaan. Als toch iemand staat te rommelen met een kabel die ergens op een hoek vast zit, is een ander er al bij. En het helpt dat ieder apparaat en elke kist gemerkt is. Zo kan zelfs de Jostiband inpakken.

Een goed half uur en de handen kunnen in de zakken. De videoploeg heeft vandaag gewonnen en dat vinden ze stiekem hartstikke leuk. Helemaal eerlijk is de wedstrijd natuurlijk niet, want de jongens van het licht kunnen pas beginnen als wij de zaal hebben verlaten, maar toch. Ik denk dat hier een nieuw record is gevestigd. Nadeel: Dit was de eerste van een reeks van vijf debatten. Volgende week nieuwe ronde, nieuwe kansen. Dan moet het nòg sneller. Ik stel voor dat de opdrachtgever een stopwatch meeneemt.