hank dussen

Wie Meerkerk en Gorinchem voorbij is komt langs de plaatsjes Hank en Dussen. Die twee staan onder elkaar op het ANWB bord en telkens als ik bij Hank Dussen rijd moet ik denken aan een Brabantse cowboy. Een stripfiguur of de held uit een slechte roman.

Hank Dussen is in mijn fantasie bevriend met Hendrik Ido en de oude Berkel Enschot. Drie onverzorgde paradijsvogels die met een krakkemikkig bootje de Biesbosch onveilig maken. Grijze mannen met stoppelbaarden, hoeden, lange leren jassen, puntlaarzen, een shaggie tussen de lippen en vuile handen. Niet vies van fikkie stoken, een konijntje villen of kippetje kluiven.

Hank is de minst spraakzame van het stel. Als hij al iets zegt is het niet te verstaan. Ondertitelen is zelfs een probleem. Zo'n tandenloze mond en dubbele tong. Plat Brabants accent. 'sMam, 'spap en ons Jack Daniels.  

Over de woeste Hank Dussen kan ik fantaseren tot ver voorbij Breda.

Ik ben voor zover ik me kan heugen ooit -lang geleden- één keer in Hank geweest. Bij de plaatselijke snackbar. En nog nooit in Dussen. Dat doet er ook niet toe. Mijn eerste roman heette ‘To Lose’, maar toen ik die op mijn 26^e schreef was ik ook nog nooit in de Franse stad waar dat verhaal zich afspeelde geweest. Het boek is overigens nooit afgekomen. Het basisidee was niet slecht, maar aldoende ontdekte ik dat ik niet kon schrijven.

Nog steeds heb ik het centrum van de stad Toulouse niet gezien. Wel ben ik er inmiddels, dankzij de Tour de France, een paar keer rakelings langs gekomen en telkens moest ik, bij het zien van de borden, aan dat verhaal denken.

Zo zit het ook met Hank Dussen.

Meestal is hij nors, bot en zelfs onbeschoft. Vooral als het over vrouwen gaat. Hij is behoorlijk respectloos en daar moet hij zelf vreselijk om lachen. Tot er een dame in de buurt komt. Dan blijkt dat hij een piepklein hartje heeft en is hij zo charmant en innemend mogelijk. Voor zover dat gaat met een odeur van drie dode stinkdieren...

Je moet toch iets als je veel onderweg bent en op grote blauwe borden al die prachtige namen voorbij ziet komen. Stiekem hoop ik dat jullie ook nooit meer zomaar over de A27 langs Hank Dussen razen. En denk eens wat vaker aan de wilde Grollo, de gebroeders Ohè en Laak en de malle Epse Gorssel.