de hoofdzaak

Anderhalve week geleden schreef ik een stukje over de CT scan van mijn hoofd. Het verhaal had ik natuurlijk niet gelijk moeten publiceren, want als gevolg daarvan zijn toch een paar mensen ongerust geworden. Met name omdat ik daarna niets meer over de uitslag meldde. Dat zit zo:

Na het weekend werd ik gebeld door de specialist met de mededeling dat ze op de scan weer iets gezien had wat haar enigszins verontrustte. Niet kwaadaardig en ik hoefde me absoluut geen zorgen te maken, maar toch. Ze zou een afspraak organiseren voor mij bij een paar specialisten tegelijk.

Die afspraak was vanmiddag. Exact een jaar na de operatie was ik met knikkende knieën terug in het UMC, want hoewel ze duidelijk gezegd had dat ik me geen zorgen moest maken, deed ik dat wel. Vandaar dat ik er niets meer over geschreven had. Bovendien wist ik ook niet wat ik precies aan mijn hoofd had.

Een hele delegatie zat klaar. Drie specialisten en co-assistent en de vriendelijke mevrouw Van der Linden, bij wie ik in eerste instantie terecht ben gekomen en die altijd zeer geïnteresseerd is in mijn zaak. Ik dacht dus alle reden te hebben om me druk te maken.

Maar toen bleek dat dit dreamteam van artsen nog eens goed naar mijn unieke geval heeft gekeken en ze zijn tot de conclusie gekomen dat er geen acute noodzaak is om iets aan mijn hoofd te doen. Er zit een soort chronische ontsteking aan het bot. De cyste die ze het vorig jaar hebben weggenomen bleek bij nader inzien ook niet te zijn wat ze in eerste instantie dachten. Het kan iets te maken hebben met fibreuze dysplasie, een stoornis in de ontwikkeling van het bot. Het kan zijn dat het de komende jaren rustig blijft, maar het kan zich ook verder ontwikkelen. Kwaadaardig is het niet. Mocht ik weer klachten krijgen (bijvoorbeeld: dubbel zien) dan kan ik ten alle tijden terecht voor nieuwe onderzoeken. Voorlopig moet ik vrolijk verder gaan met waar ik mee bezig was: leven!

Over een jaar maken ze een nieuwe scan en over een half jaar ga ik in elk geval terug om de stand van mijn ogen te laten controleren. Bij twijfel laat ik direct een nieuwe scan maken. Al is het maar om de medische tak van deze weblog ook verder te ontwikkelen.

Een beetje onzeker is het allemaal wel, al ben ik nu heel opgelucht dat ik niet binnenkort weer onder het mes hoef. Vooralsnog ben ik echter niet ziek of zielig. Dat eerste is prettig, het tweede is een gemiste kans op extra liefde, aandacht en verwennerij. Maar het is goed zo.