mannetje

Max Heukers is televisieverslaggever. Ik schat hem zeven- of achtenveertig. Hij werkt al een eeuwigheid voor hetzelfde nieuwsprogramma, heeft de midlifecrisis uitgevonden en verbeterd, kent de wereld als zijn broekzak en heeft overal verstand van. Max is een mannetje. Hij heeft een beter richtingsgevoel dan TomTom, weet meer dan de Volkskrant, is zelfverzekerder dan Mike Tyson, vergeleken met hem is Hugh Heffner is maar een amateur en hij weet het beter dan Einstein.

Natuurlijk bestaat Max niet. En hij heet ook niet Heukers, dat vond ik gewoon een leuke naam om een keer te gebruiken. Maar het type ‘Max Heukers’ werkt wel in Omroepland en je kan hem in principe aantreffen bij iedere nieuwsrubriek of elk willekeurig actualiteitenprogramma.

Zo iemand die ’s ochtends met een bekertje koffie, een krant, wat losse A4-tjes uit de printer, een of twee mobieltjes, een tas met laptop, schrijfblok en nog meer papieren, onhandig achterin een camerawagen klimt. Voor we kunnen vertrekken moet hij er meestal nog even uit om iets te zoeken.

Max draagt standaard een verkeerde outfit voor de klus. Ondanks zijn ervaring loopt hij op gladde Floris van Bommel schoentjes in de klei, draagt hij kekke jasjes in de winter en moet hij naar de minister-president op de dag dat hij zijn versleten spijkerbroek heeft aangetrokken. Regenkleding behoort sinds de middelbare school niet meer tot zijn uitrusting. Wel heeft hij altijd een zonnebril bij zich, al weet hij vaak niet waar.

In zijn haar.

Sinds hij gestopt is met roken maakt hij zijn ene kauwgompje met de andere aan. Hij kijkt vlug in elk spiegelend voorwerp waar hij voorbij komt, maar ijdel is natuurlijk niet het goede woord. Hoe kom je erbij?

Max Heukers is een beetje een... (hoe zal ik het zeggen?) onrustig type. Bloednerveus als het er op aan komt en compleet ADHD wanneer er serieuze druk op de ketel komt. Het frappante is dat dit in zijn werk dagelijks voor komt. Jaar in, jaar uit. Er is altijd haast en dus is Max meestal zenuwachtig en vooral ongeduldig.

Voor een broodje filet americain heeft hij twee happen nodig. Voor een wandeling twee stappen. Hij is gespecialiseerd in het onderscheiden van hoofd en bijzaken. Een tas met daarin een dure lens ziet hij over het hoofd, dat is zò onbelangrijk!

Het is ook een beetje een Duitser, in de zin dat bij hem alles groter en beter is. Hij wist het eerder, dacht het al en had niet anders verwacht. Heukers is altijd brutaal, soms zelfs een tikkeltje onbeschoft als iets niet snel genoeg gaat. Zijn journalistieke onafhankelijkheid maakt dat hij allergisch is voor mensen die hem de maat meten, iets verbieden of die hem beroepshalve even tegen houden. Een verkeersregelaar of parkeerwacht kan het in elk geval nooit goed doen bij onze Max.

Meneer weet dan wel alles, maar ondertussen is hij ook ongelofelijk onhandig. Na twintig jaar televisie weet hij nog steeds niet hoe je een statief uit- en inklapt. Of hoe je bandjes en schijven beveiligd na afloop van de opname. Als Max een ladder op moet pis je in je broek van het lachen, maar eenmaal boven vertelt hij wel even de brandweermensen hoe ze moeten blussen. Max morst verse jus en presteert het telkens weer om precies voor die ene filmlamp te gaan staan als er nog even snel een shotje gemaakt moet worden. Hij en zijn mobiel zijn met elkaar vergroeid, maar een laadsnoertje moet altijd geleend worden bij The North Face mannen. Van die cameraploegen leent hij ook warme wanten, droge kleding en kleingeld voor parkeren.

Als je hem niet goed kent zou je kunnen denken dat het soms een beetje een hork is, maar dan is Max Heukers in gedachten even ergens anders. Bij zijn verhaal of bij het nieuws van morgen. Op een goede dag kan je ontzettend met hem lachen. (Op een slechte dag om hem. In principe is het een hartstikke aardige vent, met een klein hartje en vol met prachtige anekdotes. Hij kan vertellen als geen ander. Gooi er een kwartje in en je hoeft van Hilversum tot Maastricht niets meer te zeggen...