oom Björn en het kippetje

Zo vaak vieren we de verjaardag van oom Björn niet. De oudste broer van mijn lieve Lief woont in het Zwitserse Zürich en was voor de gelegenheid speciaal overgekomen. In het Limburgse Vlodrop verzamelde de familie zich voor een winterwandeling en een potje steengrillen op de grens met Duitsland. Ik was iets later, omdat Imme nog een dutje moest doen, maar ruim op tijd voor het eten.

Steengrillen met kleine kinderen is nog een hele onderneming. Voortdurend moest ik er voor waken dat zoonlief zijn handjes niet op de gloeiendhete bakplaat zou leggen of dat hij niet hard aan het tafellaken zou trekken. Dochterlief stak een paar rauwe uien in haar mondje en vond dat niet lekker.

En dan moet je in een half donkere vreetschuur ook nog je eigen vleesjes in de gaten houden. Voor je het weet pikt iemand dat ene lapje waar je zo lang op hebt zitten wachten. En hoe zie je in dit licht of het allemaal wel goed doorbakken is?

Afijn. Het werd al met al toch een buitengewoon gezellige avond. Ik had uiteindelijk meer gegeten dan me lief was. Nadat oom Björn had afgerekend, wij de kinderen in bed hadden gestopt en een paar speciaalbiertjes uit de kelder van opa en oma waren gehaald ontstonden goede gesprekken en pittige discussies met pret en hilariteit. Daarover misschien later meer.

Met een voldaan gevoel ging ik laat naar bed, om de volgende ochtend wakker te worden met een klont in mijn maag. Wat er exact gebeurde na het eten van een stukje peperkoek en het drinken van een kop thee zal ik jullie besparen. Laten we het er op houden dat ik goed ziek was. Doodziek. Een voedselvergiftiging van de eerste orde.

Ik vermoed dat een kippenstukje van de steengrill niet helemaal goed doorbakken was. Eigen schuld dus.

Zo heb ik de hele zondag plat gelegen of op het toilet gezeten. Inmiddels weet ik exact welke kennissen van opa en oma er allemaal in januari jarig zijn, want ik heb de wc-kalender uitgebreid kunnen bestuderen. Mijn lieve Lief heeft me veilig teruggebracht naar Utrecht en daar ben ik linea recta naar bed gegaan.

Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo lang heb geslapen. Dat moet in het pre-kindertijdperk zijn geweest. Met pijn in de rug van het liggen werd ik vanmorgen ietwat slapjes wakker. En ruim twee kilo lichter, dat dan weer wel. Heel langzaam probeer ik vandaag mijn krachten te hervinden. De maag moet ik voorzichtig laten wennen aan vast voedsel.

Deze verjaardag van oom Björn zal ik me waarschijnlijk nog heel lang kunnen heugen.