uit de oude doos

Het zou die avond 1998 worden. Ruud en Monique vierden niet alleen een nieuw jaar, maar ook het begin van hun samenwonen. Al onze vrienden zouden naar de housewarming annex oud en nieuw party in Utrecht gaan, maar Frank en ik hadden wel wat beters te doen. Wij hadden net Amsterdam ontdekt en ik was vast van plan om het nieuwe jaar met hoofdstedelijk vuurwerk te beginnen.

Dat mijn huidige lieve Lief wèl naar het feest van Ruud en Monique ging en wij dus ruim twee jaar eerder al iets met elkaar hadden kunnen krijgen, heb ik me pas veel later gerealiseerd. De enige die op 31 december 2007 namens Frank en mij naar de Domstad ging was een koerier. Hij leverde bij Ruud een VHS videoband af en een begeleidend briefje waarop stond dat deze tape exact om tien voor twaalf gestart diende te worden.

De avond ervoor hadden wij namelijk in het nieuwe appartement van Frank een videoboodschap opgenomen met zo’n oude Panasonic VHS camcorder. Daar hadden we overigens meer plezier aan beleefd dan ik die bewuste jaarwisseling verder zou hebben, maar dat terzijde.

We hadden al onze klokken op tien voor twaalf gezet, oliebollen, Champagne, sterretjes en Abba bij de hand en waren samen op de bank gaan zitten. Voor het oog van de camera hadden we de laatste minuten van 1997 zogenaamd afgeteld, zodat we toch een klein beetje bij onze vrienden zouden zijn.

Het mooie is dat deze one-taker waarschijnlijk meer indruk heeft gemaakt dan wij zelf hadden kunnen doen, als we lijfelijk aanwezig waren geweest op het feest. Nog steeds komt dit filmpje met buitengewoon slecht acteerwerk jaarlijks ter sprake rond oud en nieuw.

Dat ik een halve fles Champagne tegen het hagelwitte behang van Frank’s nieuwe appartement spoot is bijzaak. Ook het feit dat wij als twee malloten voor het raam stonden te doen alsof we naar vuurwerk keken. Dat we dansten op Happy New Year van Abba was amusant, maar niet meer dan dat.

Het enige wat echt goed gewerkt had was de gedachtegang dat na twaalf uur niemand meer oog zou hebben voor onze video. De feestgangers hadden zich tijdens het aftellen vermaakt met ons filmpje, maar waren vervolgens opgesprongen om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen en buiten vuurwerk af te steken. Geen hond die zag dat Frank en ik om beurten uit beeld stapten om vervolgens poedelnaakt terug te komen en op de bank te gaan zitten. Zo hebben we ruim twintig minuten heel serieus zitten praten over koetjes en kalfjes. En wat we bedacht hadden gebeurde...

Een van de feestgangers kwam na een kwartiertje weer binnen om even een nieuwe fles te halen, zag dat onze band nog liep en dat wij in onze blote kont in beeld zaten. Vervolgens werd iedereen geroepen en kwam het hele gezelschap hals over kop terug naar binnen om te zien dat wij keurig met de benen over elkaar, in ons blootje, op de bank zaten. Hilariteit alom.

Het goede nieuws is dat dit optreden mijn Lieve Lief niet afgeschrikt heeft. Ruim twee jaar later kwam het alsnog goed tussen ons. Dertien jaar later, eergisterenavond, vertelde Ruud mij dat hij het filmpje onlangs gedigitaliseerd heeft. Hoewel ik nieuwsgierig ben vrees ik dat het verhaal inmiddels veel beter is dan het origineel. Toch wil ik het dolgraag eens terug zien