de woest aantrekkelijke cameraman

Naomi twittert een hele hoop. Tussen haar tsunami van onzinberichten stond deze week wel èèn interessant zinnetje. Zaterdag schreef ze: "ik-heb-een-ongeloofelijk-zwak-voor-cameramannen-man". Nou ken ik Naomi niet persoonlijk, dus ik heb geen idee hoe ernstig ze het te pakken heeft, maar ik kan haar vertellen dat ze niet de enige is. Veel meer meisjes houden het niet droog als er een stoere cameraman voorbij komt.

Op de lijst van interessante groupieberoepen staat de rockartiest onbetwist op 1. Op komt 2 de profvoetballer en op nummer 3 volgt de cameraman. Dat blijkt uit officieel onderzoek, door mij persoonlijk uitgevoerd.

Tijdens een van mijn eerste dagen als stagiair bij AT5 filmde ik een populair Amsterdams bandje. Verslaggever Joost vroeg aan de zanger of hij het niet ook allemaal een beetje deed voor de aandacht van meisjes, waarop de artiest naar mij wees en de legendarische woorden sprak: 'Waarom denk je dat hij cameraman is geworden?'

Ik wist op dat moment nog niet wat ik nu weet. In Geleen -waaraan ik net ontsnapt was- had ik over aandacht niets te klagen gehad, maar ik dacht dat het kwam door mijn weelderige haardos. De link met mijn werkzaamheden voor de lokale omroep had ik niet direct gelegd, maar in Amsterdam gingen mij ogen open. Ik ontmoette inderdaad adembenemend mooie vrouwen die, in de beslotenheid van witte Mazda's 121 (de koekblikjes waarin AT5 cameraploegen anno 1994 rondreden), openlijk toegaven dat ze enorm op cameramannen vielen.

Maar tijdens de wilde vrijdagavonden in Schiller hoefde ik nooit een hitsige dame van me af te slaan. Ondanks mijn woest aantrekkelijke voorkomen èn het feit dat ik cameraman was deden de gevatte verslaggever, de aantrekkelijke presentator en de gehaaide producers het beter. Op Valentijnsdag verwachtte ik minstens evenveel liefdesbrieven als Jari Litmanen, maar mijn postbode kreeg alles behalve een hernia.

Toen ik later in Hilversum aan de slag ging werd ik gewaarschuwd voor het Gooise matras. Al snel bereikten mij spannende verhalen over collega's die de uitdrukking 'in den vreemde' niet alleen in het buitenland bezigden. Menigeen mocht zichzelf starfucker noemen of op zijn minst starfucker-fucker. Dat laatste is iemand die het doet met iemand die het ook met beroemdheden doet.

Op Schiphol hoorde ik meermaals de opmerking 'wat in het buitenland gebeurt blijft ook in het buitenland', waarmee een reisgenoot, nog voor we hadden ingecheckt, duidelijk maakte dat tijdens de buitenlandklus niet alleen gefilmd zou worden. Ik was in die dagen vrijgezel en vond het allemaal hoopgevend. Heimelijk keek ik uit naar mijn eerste klus met Katja Schuurman.

Maar er gebeurde niets. In het buitenland was het zo hard buffelen dat er geen tijd over bleef om iemand te versieren. Op een bezoekje aan een onschuldige tietenbar na waren de meeste reizen die ik maakte behoorlijk seksloos. Als er al luidruchtig geneukt werd, dan was het in de hotelkamer náást de mijne.

Lang heb ik me hier een beetje voor geschaamd, maar inmiddels durf ik er openlijk voor uit te komen; Op het Gooise matras heb ik geen vlekken gemaakt!

Dat ligt deels aan mij, maar vooral ook aan al die meisjes als Naomi. Die roepen wel heel hard dat ze een zwak voor cameramannen hebben, maar als puntje bij paaltje komt realiseren ze zich dat de cameraman een buitengewoon onregelmatig beroep heeft, veel van huis is en altijd weer in contact komt met meisjes die een zwak voor cameramannen hebben. En dan haken ze af.

Met mij hoef je overigens geen medelijden te hebben, hoor. Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen. Inmiddels ben ik hartstikke gelukkig getrouwd met de liefste vrouw op aarde, die overigens ook meer heeft met mijn huishoudelijke kwaliteiten dan met mijn cameratechnische capaciteiten en al mijn beroemde kennissen.