de platte grond

Je kan Omroepland grofweg verdelen in twee gebieden. De Informatieve buurt, waar het merendeel van de inwoners een journalistieke achtergrond heeft en waar de gebroeders Hoor en Wederhoor de scepter zwaaien, en je hebt de grote Showbizzwijk, waar ‘mannen’ als Mari en Leco meer invloed hebben dan Mubarak in Egypte.

Ik kom overal, maar moet bekennen dat vooral de Informatieve buurt voor mij bekend terrein is. Naar de Actualiteitenweg, het Klokhuisplein vlakbij Sesamstraat, de Documentairebaan of op het VroegeVogelplantsoen heb ik geen navigatie nodig. De Sportstraat ken ik op mijn duimpje. Ik kom met regelmaat in de Consumentenlaan bij het Kassapad en de Ombudssteeg. In deze omgeving kom ik ook met grotere regelmaat vrienden en kennissen tegen dan bijvoorbeeld in het X-Factorwinkelcentrum, op de RTL Boulevard of Shownieuwsrotonde. In die Showbizzwijk met zijn ingewikkelde woonerven en doodlopende stegen ben ik al snel de weg kwijt. De Endemolparochie, de Talpagemeente en de Eyeworksgemeenschap bezoek ik net zo weinig als de katholieke kerk.

Dat ligt vooral aan mij. Ik ben nou eenmaal opgegroeid in het ene deel van Omroepland en dus minder bekend met de andere kant. En zij kennen mij niet, dus vragen ze ook niet of ik voor ze kan werken. Het ene is zeker niet beter dan het andere, het is alleen anders. De belangrijkste overeenkomst is dat het in beide wijken lastig is om een goede lunch te regelen, maar dat terzijde.

Een belangrijke en fascinerende weg in Omroepland is de Sterallureallèe. Die loopt dwars door de elitaire Informatiewijk, waar grote vrijstaande huizen staan, doorkruist Showbizzwijk met aan beide zijden hoge appartementencomplexen en komt uit in het deel van Omroepland dat je alleen moet betreden als je beschikt over een deugdelijk TrosKompas; namelijk op de Volendammerdijk.

Onlangs moest ik een dagje werken op die Sterallureallèe, niet ver van het industrieterrein waar de Kapsonesfabrieken staan. De lucht is er behoorlijk vervuild. Ik ontdekte dat mijn lichaam er allergische reacties krijgt. Jeuk, bultjes en overal kleine irriatieplekken.

Ik kan er namelijk slecht tegen als we extra lampen neer moeten zetten, terwijl een shot prachtig is uitgelicht, puur en alleen om zo’n onzekere Sterallureallèe-bewoner tegemoet te komen. Zo iemand die begint over zogenaamde cosmetic filters. Filters die je voor lampen hangt om de huid er beter uit te laten zien en die we nooit, maar dan ook nooit gebruiken, behalve als iemand er over begint te zeuren. En altijd een lamp recht van voren om rimpels te verbergen, zacht licht en liefst een Ringlight voor de (on)zekerheid...

Figuren die denken dat ze Pamela Anderson zijn, Mariah Carey of Mick Jagger.

We mochten hem uitsluitend van links aanschieten, want zijn rechterkant was minder fotogeniek. Hij werd gepoederd door de poederkoning van Omroepland en bij elk nieuw shot moest hij de monitor zien om zeker te weten dat niemand hem onvoordelig in beeld zou brengen. En iedereen om hem heen danste naar zijn pijpen, uit angst dat meneer zijn dikke kont (die uiteraard ook niet in beeld mocht) tegen de krib zou gooien. Heel vermoeiend allemaal. Alleen de blauwe M&M’s, bronwater op kamertemperatuur en met tien man wachten tot meneer klaar was met zijn moeder bellen.

Tegen deze allergie helpt maar een ding: Iemand die op zeker moment ‘Doe eens normaal!’ roept. En anders zo snel mogelijk langs het Geer&Goorpad richting Frequinsteeg, de Ratelbandsingel op en via de Brardbaan terug naar de gewone mensenwereld.