inpakken en wegwezen

Een cameraman die niet werkt met eigen apparatuur heeft aan het begin van elke klus tijd nodig om zijn spullen te checken. Bij de meeste facilitaire bedrijven staat daar een half uur voor.

Soms denkt men uit kostenoverwegingen dat het sneller kan, maar wie een complete cameraset goed wil controleren, inladen in een auto, tijd neemt om even na te denken over potentiële onverwachte hindernissen tijdens de komende draaidag én nog snel paar slokken koffie wil drinken is al gauw een half uur verder. Zeker als tijdens het nalopen blijkt dat een apparaat stoort of kapot is. Vervelend, maar zoiets ontdek je toch liever bij een uitgifte in Hilversum, dan op locatie in Appelscha.

Haastige spoed is zeker in dit geval zelden goed. Goedkoop is duurkoop. Alleen eigenaren van koeriersdiensten zitten er niet mee als het ‘inpakken en wegwezen’ sneller moet.

Onlangs sprak ik een slimme inkoper die van mening is dat de voorbereidingstijd niet zijn probleem is. Hij wilde er eigenlijk niet langer voor betalen. Wie het wel moet betalen wist hij ook niet.  

Ik probeerde het nog eens uit te leggen door te vragen of hij nooit iets hoeft te checken en in te pakken voor hij met de vouwwagen naar Kitzbühel gaat. Het cynisme droop er natuurlijk vanaf, maar meneer beweerde met droge ogen dat dit niet te vergelijken is. Het irriteerde mij, omdat meneer zelf business class naar Las Vegas vliegt als daar een vakbeurs gehouden wordt, waar zaken getoond worden die je een paar maanden later ook op de IBC in Amsterdam kan bekijken. Of hij gaat een paar dagen naar een buitenlandse klus om even de 'sfeer te proeven'. En ik heb zo’n vermoeden dat ook hij de kantoordag begint met koffie en een halfuurtje surfen op het internet.

Wat ik wil zeggen is dat het geld er aan de ene kant met pakken tegelijk uit gaat en aan de andere kant beknibbelen ze op tientjes. Het kan allemaal veel efficiënter in Omroepland, daar ben ik het roerend mee eens, maar aan de facilitaire kant is de afgelopen jaren genoeg bezuinigd. Elk plakje, dat er nu met de beruchte kaasschaafmethode vanaf moet, doet serieus pijn. En wie het vooral voelt, dat zijn de mensen op de werkvloer. Die moeten telkens weer inleveren, terwijl de omroepen zelf nog heel wat slagen kunnen slaan. Probleem is dat je dan voornamelijk uit komt bij mensen die het nu nog voor het zeggen hebben en niemand gaat zichzelf wegbezuinigen.

Nog één voorbeeld: Sommige klanten willen dus niet betalen voor voorbereidingstijd, maar vervolgens laten ze een cameraploeg wel dik drie kwartier omrijden om een verslaggever op te halen.